Inmiddels zijn we al weer 700 km onderweg en hebben we drie rustdagen ingelast in Ubon Ratchathani. De tijd lijkt te functioneren als een harmonica; het lijkt alsof we niet zijn weggeweest. Alsof de tijd tussen de vorige reis en de huidige reis is ingevouwen. Dat komt ongetwijfeld omdat het land hetzelfde is, maar toch is dat een aparte gewaarwording.
Wat ook een fijne gewaarwording is, is dat er zoveel meer jonge mensen zijn dan in Nederland. Zelfs in die kleinere steden zie je grote scholen met veel kinderen.
Na de 4 dagen acclimatisering in Bangkok zijn we vertrokken voor de eerste fietsdag. Het werd een korte fietsdag omdat Leo nog steeds niet compleet hersteld was. Dus rustig beginnen en natuurlijk onderweg een bakkie koffie.
De stad uit neemt ook altijd meer tijd dan je verwacht, dus de dag was redelijk gevuld en we vonden een hotel dat “bewaakt” werd door de “transformers”.
Het fietsen ging beter dan verwacht. Waarschijnlijk omdat we goed onderhoud hadden gepleegd waardoor alles soepel loopt. De temperatuur was de eerste twee dagen wel hoog en daarna iets minder, wat waarschijnlijk werd veroorzaakt door de harde wind, die we natuurlijk tegen hadden. We zitten in de staart van de regentijd, wat zo nu en dan voor uitdagingen zorgt. Sommige wegen staan deels onder water. We hebben ook nog een hele dag in de regen gefietst.
Een tropische storing bij de Filipijnen zorgde voor veel wind in Thailand. We hebben een aantal dagen zoveel wind tegen gehad dat onze gedachten regelmatig terug gingen naar 2015 toen we in Patagonië fietsten en waar de wind een behoorlijk grote rol had.
Onderweg kwamen we een tempel tegen met daarvoor een aantal bomen die vol zaten met vliegende honden.
In de reis van 2018 waren we ook in het Areeya Resort. Toen zijn we daar een paar dagen gebleven omdat Annette koorts had. Nu zijn we weer even langs gegaan om een lange route in tweeën te knippen. Het resort heeft de Coronadip goed doorstaan en het dorpje zag er nog precies hetzelfde uit.
Het mooie van fietsen is dat je veel dingen door je hoofd kunt laten gaan. In ons land zijn we vooral bezig met het klimaat en geven vele miljarden uit om de opwarming tegen te gaan. Co2-uitstoot wordt als een van de belangrijkste graadmeters aangehouden met grote gevolgen voor de agrarische sector en woningbouw. Nu las ik laatst dat methaan tien keer erger is voor de opwarming dan Co2, en dat rijstvelden veel methaan uitstoten. We fietsen hier in het Zuid-Oosten van Thailand door uitgestrekte gebieden van rijstvelden zover het oog reikt. Dan denk je toch onwillekeurig dat die miljarden die we uitgeven in Nederland om de Co2 te verlagen een druppel op een gloeiende plaat is.
Wat ook opvalt is dat er steeds meer grote winkels komen met luxe goederen. Van die malls met winkels waar je badkamers en keukens kunt kopen. Wat dit aangeeft is dat Thailand steeds rijker wordt en dat er steeds meer geconsumeerd wordt. Dan realiseer je je weer dat er nog heel veel landen ditzelfde pad aan het bewandelen zijn en dat dat vanuit duurzaamheid eigenlijk niet zou moeten.
Zoals eerder beschreven hebben we voordat we weggingen alle banden vervangen. We fietsen al jaren met Schwalbe banden. Vroeger met de XCR uitvoering en nu met Marathon Mondial banden die een “Double Defence” laag hebben. Dat wil zeggen een dikke rubber laag met daaronder een Kevlar laag.
Het is zuur dat we binnen 14 dagen al een lekke band hebben. Er stak een stukje ijzerdraad dwars door de “antilek laag”, dat ik er met een tangetje uit moest halen.
We zitten nu 1,5 dag fietsen af van de grens met Laos. We hebben Laos weer opgenomen in onze route. We hebben zulke fijne herinneringen aan dit land dat we graag weer gaan kijken hoe zij Corona hebben doorstaan en hoe de ontwikkelingen daar vorm krijgen. Misschien gaan we nog naar Vietnam, maar dat beslissen we als we in Vientiane zijn. Daar zit een ambassade van Vietnam voor het geval er online problemen zijn.
Nog geen reacties.