De grens over op weg naar Phnom-Penh

Grensovergangen zijn altijd iets bijzonders. Steeds een beetje gedoe, terwijl begin 1900 je gewoon nog zonder paspoort kon reizen. De wereld is, zoals dat zo mooi heet, geglobaliseerd, maar het reizen over de wereld wordt steeds lastiger. Mensen worden wereldwijd steeds minder vertrouwd en dat wantrouwen heeft zo z’n weerslag.

De grensovergang voor ons ging redelijk soepel. De verhalen dat je extra zou moeten betalen aan de beambten bleken het land in, in ieder geval niet waar. Het is tegenwoordig wel mode om overal vingerafdrukken en foto’s af te moeten geven. Het lijkt alsof men zich hier niet erg druk maakt over de bescherming van de persoonsgegevens. Privacy lijkt echt iets van vroeger te zijn. We komen hier ook heel veel camera’s tegen. Je wordt overal gefilmd en wat er met die beelden gebeurd is voor ons volkomen onduidelijk.

In Cambodja konden we gelukkig snel ons resterende Vietnamees geld omwisselen voor dollars. In Cambodja gebruiken ze Amerikaanse dollars en hun eigen munt, de Riel door elkaar. Onderweg kwamen we weer interessante dingen tegen die ze hier eten. Binnen twee dagen waren we in Phnom Penh. Wel veel verkeer op die twee dagen op een slechte weg.

Phnom Penh is de hoofdstad van het land en daar is dus weer van alles verkrijgbaar. Er wordt veel gebouwd en het is een levendige stad met veel jonge mensen die we in elke koffietent wel tegenkwamen. In grote groepen gaan ze daar hun huiswerk maken. In heel Zuidoost-Azië zie je veel jonge mensen; de bevolkingsopbouw zal ongetwijfeld een pyramide vorm hebben. Het is wel prettig zoveel jonge mensen te zien.

Wij hebben veel door de stad gelopen. Dat is voor ons de manier om een beetje gevoel bij zo’n stad te krijgen. Je kan alles per taxi of tuk tuk doen, dat kost erg weinig, maar dan raas je overal voorbij. Nu zie je de kleine winkeltjes en vooral werkplaatsen waar nog veel met de hand wordt gedaan.

Dikke ijzerslakken worden op maat “gesneden”
Het postkantoor van Phnom-Penh
Binnen in het postkantoor

We hebben ook de gevangenis bezocht waar de Rode Khmer ten tijde van het bewind van Pol Pot eind jaren zeventig “bekentenissen” afdwong bij mensen die geen idee hadden wat ze fout hadden gedaan. Als ze een valse bekentenis hadden afgelegd werden ze vermoord.

We waren daar vroeg en hebben in alle rust een audiotour gedaan. Je loopt dan met een koptelefoon op je hoofd en hoort bij elke zaal en bijzondere plek wat daar is gebeurd. Het feit dat je door de koptelefoon afgesloten bent van de rest van de geluiden maakt dat de belevenis nog intenser is.

Begraafplaats van de laatste 14 doden voor de bevrijding
Bed waarop de gevangenen werden gemarteld
Het cellencomplex. Voorheen was dit een school.
Cellen waar mensen individueel vastgeketend zaten.

Na de gevangenis zijn we door gegaan naar “The Killing Fields”, de plek waar de gevangenen werden geëxecuteerd en waar vrouwen en kinderen op gruwelijke wijze werden vermoord. Er is nu een monument met veel botten en schedels ter herinnering aan de miljoenen mensen die tijdens het bewind zijn omgekomen.

Het is zo bizar om te zien, maar ook om te beseffen dat genocide veel vaker is voorgekomen en heden ten dage nog voorkomt; er is nu een rechtszaak gestart door Gambia tegen Myanmar voor de vermeende genocide op de Rohingya. In het verleden is het vaker voorgekomen op alle continenten. De indianen in de VS, de joden in de Tweede Wereldoorlog in Europa, de Rwandese genocide op de Tutsi’s in Afrika, de Armeense genocide in Turkije zijn allemaal voorbeelden die laten zien dat het geen incidenten zijn. Je vraagt je toch af wat de onderliggende drijfveren zijn en wat dit extreme gedrag veroorzaakt. Wantrouwen naar de onbekende ander is een terugkerend thema. In het geval van Cambodja was het vooral wantrouwen naar de intellectuelen, en die groep werd breed gedefinieerd. Eigenlijk allen die geen boer waren.

Ter ontspanning zijn we ook nog even bij het Koninklijk paleis gaan kijken. De koning zit er goed bij en aan het eind van de tour kregen we van hem (helaas niet persoonlijk) nog een gratis flesje water mee.

Na vier dagen in de hoofdstad zijn we weer op pad gegaan.

  1. Helen 16 december 2019 at 12:46 #

    Was het niet “unheimisch” om over “The Killing Fields” te lopen?

    Heb al jullie blogjes net achter elkaar gelezen en geeft toch weer een heerlijk gevoel van vrijheid als ik ze lees.

    Veel plezier en zie de volgende wel weer verschijnen.

    • Leo Zwieserijn 17 december 2019 at 12:02 #

      Het was zeker “unheimisch” om daar te lopen. We hadden ook daar een audiotour en dan hoor je wat voor verschrikkelijke dingen daar hebben plaatsgevonden.

    • Pea 18 december 2019 at 23:28 #

      Jeetje leo en annet, snap dat dit wel erg indrukwekkend was. Blijft tich altijd ongelooflijk wat de ene mens de andere kan aandoen.
      Ben een beetje achter met lezen.
      Maar blijft fijn om te lezen wat jullie doen. Mooie indrukken. Doei doei groetjes pea

Laat een antwoord achter aan Helen Click here to cancel reply.