De grens over, van arm naar rijk

Van Muang Xay zijn we in twee dagen naar Pakbeng gefietst. In Pakbeng gaat een boot naar de grensplaats Huaxay. De route was weer prachtig. Onderweg had het dorp waar we konden overnachten geen stroom. Toevallig kwamen we daar een Nederlandse fietser tegen, waarmee we ‘s avonds zijn gaan eten. Zonder stroom krijgt dat toch zo z’n eigen dynamiek. Bovendien konden we alleen maar soep krijgen. Als avondeten is dat toch wat weinig. De oplossing was simpel, gewoon twee keer hetzelfde bestellen. Later op de avond, toen we op de kamer waren sprong toch ineens het licht aan. Konden we toch nog een warme douche nemen.

Ontbijten met omelet en sticky rijst
Schaduw zoeken

In Pakbeng ging het allemaal heel soepel. Het is toeristisch gezien heel rustig. Bovendien doen de meesten deze trip andersom. We zagen de tegemoetkomende boot en die was behoorlijk vol. We hadden dit keer veel ruimte in de boot; we konden zelfs de stoelen voor ons platleggen zodat we riant met de beentjes omhoog de tocht konden maken. Het duurde wel weer de hele dag en we kwamen net voor het donker werd in de grensplaats. Vanaf de boot moesten we nog een paar kilometer fietsen, waardoor het toch al weer schemerde toen we het hotel hadden gevonden.

Meer ruimte dan de vorige boot. Ouderdom en een wat enthousiaste kapper geeft een minder florissant plaatje😀😀
Onderweg wordt er veel naar goud gezocht.
De friendshipbridge vanaf de boot

De volgende dag zijn we met de fiets de Friendshipbridge over gegaan. Formeel kan dat niet en moet je met de bus en daar moet je ook geld voor betalen, terwijl het een klein stukje is over een normale brug.

Annette vertelde de Laotiaanse douanebeambte dat de fiets niet in de bus kon en dat ze dat met de buschauffeur had besproken (not). Ze werd op haar blauwe ogen geloofd (de Laotianen doen niet zo moeilijk), en we konden dus fietsend de brug over.

Aan de andere kant van de brug werd er met grote verbazing gekeken door de Thaise douanebeambte. Wat wij hadden gedaan kon echt niet. Maar ons weer terugsturen leek hem toch ook wat overdreven. Zo konden we vrij gemakkelijk de grens passeren; echter niet voordat we langs de medische post waren geweest om onze temperatuur te laten vaststellen.

Je moet dan in een vakje gaan staan en op afstand vindt dan de meting plaats, die je dan direct op het scherm ziet. Of dat heel nauwkeurig is weten we niet (Annette had 36,5 graden als temperatuur). Twee Chinezen voor ons kregen een veel uitgebreider onderzoek.

Na het passeren van de grens werd de wereld anders. Ineens is er van alles te krijgen en zijn de wegen veel beter. Ook is het zo dat er veel minder kinderen zijn en de kinderen die er zijn, staan niet uitbundig te roepen en te zwaaien. De mensen zijn zeker niet onvriendelijk, maar meer op zichzelf. De meeste huizen hebben ook een omheining. We zijn al een paar dagen aan het nadenken hoe je dit zou kunnen duiden. Hoe rijker hoe individueler? Armere mensen hebben meer belang bij goede sociale banden? Rijkere mensen zijn meer met zichzelf bezig? We weten het niet, maar het verschil is erg groot en valt dus behoorlijk op.

Overal weer heerlijke koffie te krijgen

Onze route ging langs de “Gouden driehoek”. Het drielandenpunt van Laos, Thailand en Myanmar. Het “gouden” zit vooral in de hoeveelheid geld die hier is verdiend aan de opiumteelt. We hebben net als in 1998 het opiummuseum bezocht. Het zag er iets beter uit dan toen, maar nog net zo interessant. Er is nu ook een Hall of Opium die je kunt bezoeken. We zijn daar ook geweest, maar alleen Annette is daarbinnen geweest. Leo was niet in orde en is op een bankje blijven zitten bij de fietsen. Deze Hall of Opium was nog indrukwekkender dan het museum; moderner en ervaringsgericht. We moeten dus nog een keer terug, want Leo wil het ook graag zien.

Verschillende opium pijpen
Verschillende gewichtjes om de opium te wegen
Het productieproces van morfine en heroïne
Een bus bezoekers uit Nederland die allemaal onder het boogje hun foto moeten nemen.

Na de “Gouden driehoek” zijn we doorgefietst naar Mae Sai. Dat is de grensplaats tussen Thailand en Myanmar. Het is een échte grensplaats waar veel wordt gehandeld en doorlopend mensen met handel de brug over gaan.

De brug tussen Thailand en Myanmar
Uitzicht op de
brug naar Myanmar 🇲🇲

Na de meest noordelijke stad van Thailand zijn we met een omweg (de snelweg is niet zo leuk fietsen) naar Chiang Rai gefietst. Dit is weer een toeristische plaats met alle voorzieningen.

De klokkentoren in Chiang Rai

We zijn nu in Chiang Rai en zijn er zojuist achter gekomen dat de boot, die we naar Tha Thon willen nemen, vanwege te lage waterstand op dit moment niet vaart. We hebben dus weer een puzzeltje.

De avondmarkt met live muziek en dans

  1. Helen 22 februari 2020 at 19:58 #

    Is inderdaad een lekkere foto van je Leo! 😂😂😂😂
    Annet had je beter van voren kunnen nemen of van je andere ‘goede’ kant. 😀
    Krijgen jullie, behalve bij de grens dan, nog meer mee van het Coronavirus? Ben jij al weer beter Leo?

    • Leo Zwieserijn 23 februari 2020 at 10:24 #

      Wij krijgen, naast het nieuws niets mee van het Coronavirus. Wij zijn voorzover we weten gezond.

Geef een reactie