We zijn de grens weer over. We zijn van Laos de rivier (Mekong) weer overgestoken via een van de “friendship bridges” (de vierde) naar Thailand. De rivier als natuurlijke grens. Maar toch ook een grens tussen arm en rijk. Het is bijna schokkend hoe groot het verschil is.
In Laos is het heel basic. Daar is het in veel regio’s hard werken voor een minimaal bestaan. Jongetjes gaan daar met een katapult de bossen in op klein wild schieten. We zagen twee jongens met een duikbril en een visje. Ze kwamen uit de rivier.
De dag na Luang Namtha werd Annette ziek. De grens tussen gezond en ziek is ook maar een dun lijntje. We kwamen aan in Vieng Phouka en daar was het goed mis met Annette. We zijn daar noodgedwongen een dag gebleven omdat Annette niets kon. In een aanpalend stadje was een soort van apotheek waar Leo iets tegen de maag en darmklachten kon krijgen. De dag erop was de afstand 52 km en niet al te zwaar, dus dat durfde Annette wel aan. Maar daar aangekomen ging het niet beter en het guesthouse was een stuk slechter. Hurktoilet en een niet werkende douche (niet fijn bij maag en darmklachten).
De volgende dag hebben we gevraagd via de vertaalapp of er vervoer mogelijk was naar de grensplaats. De afstand was 80 km met drie zware klimmen erin, dus dat was niet echt een optie. Annette was niet in orde en had drie dagen niet gegeten. De lieve mensen daar gingen meteen wat regelen. Het vrachtwagentje dat de lege kratten moest wegbrengen had wel plaats.
De chauffeur en zijn vrouw waren best geïnteresseerd, maar de taalbarrière was te groot. Wel kwamen we er erachter dat Leo tien jaar ouder was dan de chauffeur. Dat had de chauffeur toch ook niet gedacht. Onderweg wilde ze ons nog mandarijntjes geven en we hadden al kleine flesjes water gekregen. Toen we uitgestapt waren wilde we nog wat geld geven, maar daar wilde de chauffeur niets van weten (..toen hebben we het aan z’n vrouw gegeven..). De vrouw wilde wel graag een foto van ons. Dus we hebben keurig geposeerd naast het vrachtwagentje. Daarna was het voor ons nog zeven kilometer naar de grens waar we soepel over heen gingen. Het was lekker rustig en geen gedoe.
Ik hoop dat Annet weer beter is, en weer kan fietsen. Dit bericht is van vorige week, dus wie weet.
Ik ben in Hanoi, vandaag (wo 13 dec) heb ik mijn visum geregeld, ben al door de spits van Hanoi gefietst, dat was een mooie oefening, zaterdag begint mijn fietsreis
Annette is weer beter gelukkig. Als je door de spits in Hanoi kunt fietsen komt het wel goed 😀. We hopen dat je een goede reis hebt.
Leuk om jullie zo volgen. Veel plz en al het goede voor 2024.
Jullie ook de beste wensen.