De laars in..

Rome uit was minder moeilijk dan gedacht. Het eerste stuk ging volledig via een fietspad en daarna hebben we de Via Appia gevolgd. De oude route naar Brindisi; de route waar Jezus Petrus zou zijn tegengekomen en de beroemd geworden woorden “Domine, quo vadis” hebben uitgesproken (waarheen gaat gij). Waarna Petrus rechtsomkeer zou hebben gemaakt om het christendom in Rome uit te dragen. Wij zijn niet rechtsomkeer gegaan, hoewel we onderweg soms wensten dat we dat wel hadden gedaan. De tand des tijds heeft de karrensporen in de stenen nog verder uitgesleten. Het was hobbel de bobbel, kilometerslang.

Onderweg zijn we een wielrenner tegengekomen; een voor ons volkomen onbekende Italiaan. Die man stopt en vraagt waar we heen gaan, zoals wel vaker voorkomt. Ook vraagt hij of we Marco Geurts kennen, een Nederlander die hij een paar jaar geleden tegen was gekomen. En laten we die nou van naam kennen. Hoe groot is die kans? Dat gebeurt dan op het kleine micro niveau. Op macro niveau zie je in de stad drommen met toeristen en dat is in al die grote steden zo. Wij vinden het overal zo druk. Nou is het natuurlijk wel zomer, maar toch. Daar over nadenkend kwam ik tot de conclusie dat het zo raar niet is als je bedenkt dat de wereldbevolking exponentieel groeit . In 1804 liepen er 1 miljard mensen op deze aardbol rond, in 1927 waren dat er 2 miljard en in 2011 waren het er 7 miljard. En dat we zoveel ouderen zien is ook niet zo raar omdat de helft van de groei van de wereldbevolking sinds 2005 uit de groep 60-plussers komt. En van die 60-plussers heeft meer dan de helft een royaal overgewicht waardoor het ineens niet zo vreemd is dat de zorgverzekeraars royale buffers gaan aanhouden. Er komt een tsunami aan kosten aan die z’n weerga niet kent. Dat verklaart wellicht de slechte wegen vooral in Italië, maar toch ook in Duitsland. De overheden moeten dat geld aan andere zaken besteden.

Verder viel ons op dat er bijzonder veel vuil langs de weg ligt. We kenden dit van landen als Bolivia, maar dat dit ook in Europese landen op grote schaal voorkomt hadden we niet verwacht. Ook hier zal wel een kostenaspect aan ten grondslag liggen. Ook in Nederland zijn er inmiddels gemeenten die afvalbakken weghalen omdat ze geen mensen meer in dienst kunnen hebben vanwege de kosten. In Libanon is er al burgerlijke onrust ontstaan over afval.

Onderweg naar het zuiden hebben we in verschillende hotels geslapen. Een hotel in Trani bleek van origine een klooster te zijn geweest. We hadden daar een enorme kamer en de ontbijtzaal kreeg, door z’n vorm alleen al iets, sereens. Verder zijn we langs een aantal van dit soort plaatsjes gefietst. De oversteek door de bergen naar de Adriatische kust was prachtig, maar zwaar. We waren wel toe aan iets moois, omdat het stuk onder Rome lelijk , druk en triest was. We fietsten langs de kust en daar stonden meisjes langs de weg om de zoveel kilometer. Bij de eerste dachten we nog dat die op de bus stond te wachten, maar op een gegeven moment realiseerde je je dat het een soort tippelzone is van enkele kilometers.

In Italië hebben we ons een paar keer afgevraagd wat we aan het doen waren; maar nu we in Griekenland zijn is het weer heerlijk. Het blijft overigens erg warm. ruim dertig graden. De hellingen in Griekenland zijn erg pittig tot ruim 20%. Onze oplossing vooralsnog is de afstand inkorten tot een kilometer of 40/50. Daarbij blijven we wat langer in leuke toeristenplaatsjes. We zijn nog aan het puzzelen hoe we verder gaan door Griekenland en daarna. Je kunt mooie plannen hebben, maar je moet je toch altijd aanpassen aan de realiteit van de dag.