Een hele bijzondere grensovergang

Avontuurlijkere dan dit zal het niet snel worden. Fietsen over een slechte onverharde weg, twee bootovertochten, 22 km worstelen met rotsen, rivieren, moeras, modderpoelen, boomwortels en losliggende stenen over een weg die omhoog en omlaag gaat. Maar ook geweldige kampeerplekken, hartverwarmende acties van medereizigers, leuke gesprekken en een hele dag in een flow.

Het regelen van de overtocht was al een avontuur, maar de werkelijke overtocht overtrof alle verwachtingen op alle fronten. Het eerste stuk was 40 km op de fiets over een slechte weg van El Chalten naar het Lago Desierto. Daar aangekomen bleek de camping 300 peso’s te zijn en we hadden er nog maar 250. We gingen maar vast kijken naar waar de boot zou vertrekken in de hoop een wildkampeerplek te vinden en daar bleek dat er om 16:00 uur ook een boot ging, dus we hoefden niet naar de camping, maar konden ons ticket voor de volgende dag overzetten naar 16:00 uur.

Bij het wachten op de boot zagen we twee mensen ploeteren aan de overkant van het meer. Dat bleken later een Zweed en een Braziliaan te zijn die probeerde langs het meer te lopen om zo de prijs van de boot uit te sparen. Maar daar kwamen ze letterlijk en figuurlijk van terug na twee uur ploeteren en 1800 meter te zijn opgeschoten. Ze namen dus ook de boot.

Aan de overkant konden we uitstempelen bij de Argentijnse grenspost en een plekje zoeken voor de tent. Bij aankomst kwam er direct een fietser (Willem) naar ons toe met de mededeling dat de weg echt niet te doen was met de fiets… Willem was de dag ervoor al met alleen de fiets begonnen en vond het verschrikkelijk zwaar. Willem en Rob opteerden voor de mogelijkheid die er zou bestaan om de bagage met een paard te laten vervoeren en dan alleen de fiets zelf te doen. Echter de man van de paarden bleek niet te bereiken.

Wij zijn dus de volgende dag om 07:30 begonnen aan de trip inclusief onze bagage. We wisten dat het zwaar zou zijn en dat we regelmatig de spullen van de fiets moesten halen omdat het pad te smal zou zijn, maar dat het zo zwaar zou zijn wisten we niet. Eigenlijk was ik na 2 km al kapot en de afstand was 22 km… Onderweg hadden we prachtige uitkijkpunten en dat maakte veel goed. We kwamen Rob en Willem en de Braziliaan weer tegen op een punt waar wij eigenlijk de weg kwijt waren. We bleken een moeras over te moeten. We moesten onze spullen ophalen (we waren al doorgegaan op een verkeerd pad).

We moesten eerst een riviertje over en daarna een stuk moeras, want er bleek ongeveer 150 meter verder weer een pad te zijn. Hier kwamen we ook twee Franse rugzakwandelaars tegen die we kenden. We hadden ze ontmoet bij het regelen van de trip. Geheel belangeloos heeft de Franse wandelaar ons geholpen met het overzetten van al de spullen door het moeras. Een heel fijn gebaar. Wij hebben vervolgens de anderen geholpen met hun spullen en zo ontstaat er een soort groepsgevoel waarmee je kunt doorzetten. Wij zijn met Rob en Willem doorgegaan. We konden elkaar helpen bij alle uitdagingen die zich aandienden. En het werd zwaarder en zwaarder. Enorme boomwortels op het smalle pad dwongen je om de fiets telkens op te tillen, modderpoelen maakte het duwen van de fietsen er ook niet makkelijker op en riviertjes zorgden ervoor dat je alles weer van de fiets moest halen. Na ongeveer 6 km te hebben gelopen, konden we weer fietsen.

De laatste kilometers zouden een afdaling zijn. Dus daar keken we erg naar uit. En inderdaad er was een afdaling langs een bergwand en een ravijn zonder vangrail op een zeer slechte weg met veel rotsblokken en los zand. Dus we konden slechts stapvoets dalen met veel lopen. Uiteindelijke hebben we 11 uur over 22 km gedaan en we waren geheel gesloopt. Op het kampeerterrein aan de andere kant bleek dat we niet de enigen waren die gesloopt waren. De dag erop ging de boot pas om 17:00 uur, dus we konden veel rusten en de fietsen en tassen weer schoonmaken. De boottocht duurde 2,5 uur met daarna nog 7 km fietsen om in Villa O Higgins, het eindpunt (voor ons het beginpunt) van de Carretera Austral.

We vonden daar een heerlijk hostel waar we een paar dagen zijn gebleven om uit te rusten. Samen met Rob en Willem hebben we daar een aantal avonden heerlijk gegeten en gezellig gekletst.

Dit zijn van die dagen waarin je tijd anders ervaart. Je zit volledig in het moment en dat de hele dag. Je denkt niet aan gisteren en niet aan morgen. Alles is gericht op waar je mee bezig bent. Lichaam, geest en ziel zijn in balans (dat is volgens mij ook de enige manier om zoiets heftigs te doen). We zijn nu ik dit schrijf een goed week verder, maar het is allemaal zo intensief dat het maanden geleden lijkt. De tijd wordt als het ware opgerekt, terwijl als je thuis in de routine zit een week in een oogwenk voorbij is. Fascinerend om dat te ervaren.