Een reisje langs de Rijn

Het is alweer even geleden dat we een blog hebben geplaatst. De belangrijkste reden is dat de campings vaak geen internetverbinding hebben. Daarnaast gebied de eerlijkheid te zeggen dat we met die hitte ook niet de energie hadden om een stukje te schrijven. In Garmisch-Partenkirchen hadden we gepland om de blog te schrijven omdat we daar in een hotel zaten met internet. Echter wij dachten dat we drie nachten hadden geboekt en de eigenaresse dacht twee. Ze had onze kamer al weer verhuurd. We moesten dus door.

Op het moment zijn we in Oostenrijk waar we zelf eigenlijk een beetje verbaasd over waren. We zijn heel Duitsland al weer door; en concludeerden we vanochtend, we zijn alweer zes weken onderweg. We beginnen ook langzaam weer in een ritme te komen; het spreekwoordelijk stof is aan het neerdalen. We hebben nog te maken met wat stuiptrekkingen van het systeem. Er wordt zo nu en dan ten onrechte nog geld afgeboekt van onze rekening. Maar met wat mailen en twitteren (!?) lijkt het allemaal weer goed te komen.

De route tot nu toe is prima. Weinig verkeer en goede voorzieningen. Het eerste stuk langs de Rijn was een beetje alsof ik door de ansichtkaarten van mijn opa en oma aan het fietsen was. Het liedje van “een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn” speelde bijna dagelijks wel een keer door mijn hoofd. Omdat het juni was kwamen we ook alleen maar oudere mensen tegen wat die sfeer alleen maar versterkte. Bij deze wat selectieve waarneming kun je best stellen wat we op een demografische tijdbom leven. Al die mensen krijgen op de een of andere manier geld maar produceren niet meer. Wel dragen ze bij aan de groei van de toeristenindustrie. Het lapwerk van het asfalt op heel veel wegen doet vermoeden dat de overheid het geld niet in de infrastructuur steekt; misschien is dat wel de spreekwoordelijke kanarie in de kolenmijn.

Bij de brug van Remagen, een historische plek, viel bij mij een vulling eruit. Dus voor de tweede keer tandproblemen. Terwijl ik toch vlak voor we weg gingen naar de tandarts ben geweest. De campingbeheerder belde het noodnummer en kwam erachter dat het noodnummer niet meer werkte. De goede man is twee uur bezig geweest zonder resultaat. We zijn de dag erop maar doorgefietst naar Koblenz in de hoop dat het daar beter zou gaan. Ook daar heel veel problemen om een tandarts te vinden. Maar uiteindelijk is het gelukt.

Ook de fiets bleef niet helemaal heel. Een lekke band en twee spaakbreuken. Maar hier konden we het zelf oplossen. Uiteindelijk kwamen we na een lange dag aan in Garmisch-Partenkirchen, waar de schans ook zonder sneeuw een indrukwekkend bouwwerk is.