Eerste stop, Buenos Aires

De vlucht IB3249 brengt ons van Amsterdam naar Buenos Aires, de eerste stop met ons wereldticket. Vliegen naar Zuid-Amerika gaat in dit geval via Madrid, waar we overstappen op een intercontinentale vlucht. Behalve dat het een beetje oud en vies vliegtuig was, verliep de reis verder goed en kwamen we 11,5 uur later om ongeveer 07:00 uur aan in Buenos Aires waar we direct een visum voor 90 dagen kregen. De douanebeambte vond dat ons dat ruim de tijd gaf om Spaans te leren. We beloofde hem dat we ons best zouden doen. Een hotel vinden bleek niet moeilijk en kon gemakkelijk op het vliegveld geregeld worden. Omdat we maar een kleine week hier zouden zijn hebben we onze fietsen in het depot op de luchthaven gelaten. Met de taxi zijn we in ongeveer 40 minuten in het centrum bij ons hotel gekomen. Direct zagen we de bekende Avenida de 9 julio, een snelweg met 12 banen door het centrum

Het eerste ontbijt in Buenos Aires leerde ons dat de Argentijnen echte zoetekauwen zijn. Alles is gezoet en taartjes en cakejes maken het grootste deel uit van het ontbijt. Zelfs de croissants (media luna’s) hebben een suikerlaagje. Na het ontbijt hebben we een bezoek gebracht aan het Teatro Colón. Het heeft 18 jaar geduurd voordat het gebouw af was. Dat had vooral te maken met het feit dat er drie architecten aan gewerkt hebben. De eerste twee gingen dood. Daarnaast is bijna al het materiaal, de tegeltjes en het marmer, uit Italië gekomen. Het is werkelijk een prachtig gebouw geworden. Het is een prachtig theater dat oorspronkelijke gebouwd was als operahuis. De akoestiek schijnt geweldig te zijn, enerzijds door de vorm (het hoefijzer) en anderzijds door het uitgebalanceerd gebruiken van harde en zachte materialen. De harde materialen weerkaatsen het geluid en de zachte materialen absorberen het geluid. Het podium is een groot vierkant van 43 bij 43 meter. Links en rechtsonder bij het podium zijn ijzeren hekken gemonteerd. Deze hekken schermde ruimtes af die waren gemaakt voor weduwen. De weduwen mochten zich twee jaar niet in het openbare/sociale leven vertonen, zij werden geacht in rouw te zijn. Om toch voorstellingen mee te kunnen maken, konden zij achter de ijzeren hekken de voorstelling volgen. De binnenkant is ook prachtig met veel fluweel. Achter de coulissen is het een wereld op zich, met veel kostuums en rekwisieten. We hebben na de rondleiding direct een voorstelling geboekt voor de avond.

In het centrum zijn nog een aantal prachtige cafés. De Argentijnen eten pas om 21:00 uur, dus in de middag zitten ze vaak in het café met koffie en vooral taart. Het is een genoegen om in “een stukje geschiedenis” je kopje koffie te drinken met het geroezemoes de mensen om je heen. De taartstukken die we kregen bij de koffie waren enorm; zo groot dat we het niet op kregen. Wellicht had dat met de jetlag te maken. Je lichaam moet dan even wennen aan de andere etenstijden.

Het Casa Rosada is het werkpaleis van de president, en officiële residentie voor het ontvangen van buitenlandse gasten. Oorspronkelijk stond er een Spaans fort van waaruit de stad werd bestuurd. Het Casa Roso, waar Evita het volk toesprak is omgeven door hekwerk. Je kunt er wel gewoon door smalle ingangen naar toe lopen. Veel kantoorpersoneel gaat lunchen in het parkje voor het Casa Roso. Wij hebben daar ook een tijd gezeten, genietend van de zon en al de bedrijvigheid. Je ziet hele kantoorafdelingen samen een broodje eten. Wat ook erg leuk is, is dat de fietskoeriers hier ook afspreken om samen een broodje te doen. Na dit intermezzo zijn we nog achter het Casa Roso wezen kijken, waar een demonstratie aan de gang was. Het is nog steeds de plek waar veel wordt gedemonstreerd. De “dwaze moeders” demonstreren er nog steeds om aandacht te vragen voor de verdwenen familieleden tijdens de dictatuur van de militaire junta die het land bestuurde van 1976 tot 1983. Na dit een tijdje aanschouwd te hebben, met het prettige gevoel dat ook hier vrij gedemonstreerd kan worden, zijn we teruggelopen naar het hotel

We hebben besloten om bezoek te brengen aan de wijk La Boca. Dit is de immigrantenbuurt waar de tango is ontstaan. Maar het is ook de wijk waar het voetbalstadion staat van de thuisclub van Diego Maradona. De beroemdste straat van La Boca is ‘Camenito’ met fel gekleurde kleine metalen huisjes. Overal staan lokale kunstenaars met hun zelfgemaakte spullen. Het was goed toeven; prachtige weer met een heerlijk zonnetje en geen verkeer. De straat is meteen het podium voor het dansen van de tango.

Vandaag zijn we naar de begraafplaats ‘Rigoletta’ geweest van Buenos Aires geweest. De begraafplaats ligt in de ‘betere. wijk van Buenos Aires, en dat is goed te merken. De straten zijn breder en schoner en de huizen zijn veel mooier. De winkels hebben de duurdere spullen. Erg indrukwekkend; veel mausolea waar je de kisten in kunt zien liggen. Ook Eva Duarte of Evita heeft hier tot ongenoegen van de rijken een graf gekocht. Aan de hoeveelheid bloemen is te zien dat ze nog steeds erg geliefd is.

Na het bezoek aan ‘Rigoletta’ hebben we lang op een terras gezeten. Echt een paar uur. Het is zo leuk om de Argentijnen ‘in hun natuurlijke omgeving’ bezig te zien. De zon scheen weer heerlijk. Dat was zeker ook een belangrijke reden om zo lang om het terras te zitten, en dan heb ik het nog niet eens over de koffie met appeltaart. ’s Avonds zijn we naar een tangoshow geweest. We hebben eerst bij een soort toeristenbureau navraag gedaan waar je het best heen kon gaan, omdat er nogal veel werd aangeboden. Uiteindelijk hebben we op advies van dit bureautje gekozen voor ‘Homero Manzie’. Het was inclusief diner en we werden opgehaald met de taxi (en later ook weer thuisgebracht). We hadden de goede keus gemaakt. We zaten tussen alleen maar Argentijnen, die zo nu en dan meezongen met de liedjes, en met tranen in de ogen zaten bij andere liedjes. Het had allemaal een jaren ’50 sfeertje, doordat het podium geheel zwart was met achterop 4 muzikanten. Een pianiste, bassist, accordeonist en een violist, die beurtelings of allen tegelijk in de spotlight stonden. Voor de muzikanten kwamen afwisselend een zanger, een zangeres en drie dansparen. Omdat er gerookt dwarrelde er rook voor de spotlights waardoor het jaren ’50 sfeertje nog eens versterkt werd.