Vanuit El Bolson zijn we met de bus het land dwars over gereisd. In eerste instantie mocht de fiets niet mee in de bus. Leo ging weer naar het ticketbureau en Annette bleef bij de fietsen. Toen iedereen in de bus zat kwam er een jongen naar Annette en die maakte Annette duidelijk dat de fiets wel mee mocht. Het bleef onduidelijk waarom het eerst niet mocht, maar een kniesoor die daar dan nog mee zit. Het was een hele mooie bus met veel beenruimte en twee verdiepingen. Wij zaten boven vooraan, dus we hadden een heel groot ruit om het landschap voor ons te bekijken alsof we in de bioscoop zaten. In Esquel hebben we weer informatie gehaald bij het toeristen bureau. Daar hoorden we ook van ‘La Trochita’ een oude trein. Omdat de bus naar Puerto Madryn waar we heen wilde voor het National Park Valdeze pas de volgende dag ging hebben we het tochtje met de oude trein geboekt. Dus snel terug naar het hotel om de camera te halen en met de taxi naar het treinstation, waar we net op tijd aankwamen .Een leuk tochtje met een echt oude trein die maximaal 30 km per uur gaat. Je hebt dus alle tijd om op je gemak de omgeving te bekijken. je stopt onderweg bij een dorp van oorspronkelijke (Mapuche) bewoners.
Vanaf Esquel zijn we zonder de fietsen met de nachtbus naar Trelew gegaan. We kwamen daar om 06:00 in de ochtend aan, wat een vreemde gewaarwording was omdat alles dicht was. Het toeristenbureau ging om 08:00 uur open. We wilde een excursie boeken naar Punta Tomba. We werden verwezen naar een tourbureau, maar toen bleek dat de bus vol zat en werden we weer doorverwezen naar een ander bureau, maar daar bleken ze op die dag geen tour te hebben. Wel zei het meisje dat we voor 10 pesos (€3,30) meer dan de tourprijs we een auto met chauffeur konden regelen Dat was een goede deal. De auto zou er een uur later zijn, wat ons de mogelijkheid gaf om nog te ontbijten. De rit was niet heel fijn, 115 km over heel stoffige onverharde wegen. In het park bleek een hele grote kolonie pinguïns te zitten. Het was broedseizoen dus ze zaten vooral op het nest. Bij het maken van de eerste foto’s bleek de camera niet goed te werken; de spiegel kwam niet meer terug.
We hadden er goed de ziekte in dat de camera er mee opgehouden was. De volgende dag zouden we walvissen gaan bekijken. Eenmaal terug in Trelew (na weer zo’n stoffige rit) konden we vanaf het toeristenbureau direct naar het station waar de bus naar Puerto Madryn 20 minuten later zou vertrekken. In Puerto Madryn waren voldoende hotels beschikbaar tegen redelijke prijzen. In het hotel eerst maar een douche genomen om al het stof er weer af te wassen en daarna de stad in op zoek naar een fotozaak. Niemand wilde of kon naar onze camera kijken om te zien wat er mis was. We konden wel een nieuwe Canon EOS kopen, maar dat was een ouder model dan die we hadden en die kostte $465,-. Wat voor zo’n camera best veel geld is. In de laatste zaak waar we gingen kijken hadden ze nog een andere EOS camera die wat goedkoper was. Toen we de handleiding van die camera aan het bekijken waren, kwam het meisje van de winkel erachter dat de spiegel in onze camera wel goed zat. Volgens haar moest het euvel gezocht worden in de sluiter, maar die bleek ook goed. Toen hebben we een paar test foto’s met onze eigen camera en toen functioneerde alles weer. Het rolletje dat we hadden weggebracht om te kijken of de eerdere foto’s wel gelukt waren gaf ook geen aanleiding om te veronderstellen dat de camera die goed functioneerde. Wat het geweest is, zullen we nooit weten maar de camera functioneerde weer. In de avond hebben we meteen een tourtje geboekt voor de walvissen.
We moesten vroeg op voor de tour. De bus zou ons om 08:00 ophalen. Het was een prettig kleine groep met verschillende nationaliteiten. De gids gaf de toelichting in het Spaans en in het Engels. We hadden geluk met de gids, hij was bioloog en wist heel veel te vertellen. Op het eerste gezicht leek de omgeving een soort pampa waar niet veel groeide, maar de gids attendeerde ons op verschillende dieren en wist de omgeving echt tot leven te wekken. De rit naar het schiereiland was best lang (we hebben die dag 400 km gereden), maar dat leek niet zo omdat we zoveel te zien en te horen kregen.
De tocht met de boot naar de walvissen was ook meer dan de moeite waard. We hebben zuidkapers gezien en een moeder met jong. De boot kwam behoorlijk dichtbij waardoor we het goed konden zien. Op de tour hebben we ook zeeolifanten en pinguïns gezien en kleine zwarte albatrossen. Het was een lange dag, maar een die je niet had willen missen.
Nog geen reacties.