Farang, farang…

Dat is wat we bijna de hele dag horen. Het betekent “buitenlander”. Het wordt gevolgd door hello, of sabaidee en dan een grote lach op het gezicht. Dat is wat we vorig jaar zo leuk vonden in Laos, en dat is nog steeds heel leuk. Iedereen blijft zwaaien en roepen. Je voelt je heel welkom in dit land.

Na de verjaardag van Annette zijn we de 29ste weer op de fiets gestapt voor een etappe van 50 km berg op. Het Bolaven plateau is bekend vanwege de koffie. Het is ongeveer 1500 meter hoog waardoor er optimale omstandigheden ontstaan voor de koffieteelt. Overigens is Laos niet de grootste koffie-exporteur van de wereld; dat is Brazilië met Vietnam als goede tweede.

Het was best een pittige etappe, maar het was goed te doen. Het ging geleidelijk omhoog en als je dan maar blijft trappen kom je vanzelf boven. Twee kilometer voorbij het plaatsje Pakxon ligt een nieuw hotel. Het is een heel luxe hotel, maar met een heel schappelijke kamerprijs. Het is een Chinees hotel en er komen dus groepen Chinezen, ook toen wij er waren. Dat maakt het toch wat gezelliger in zo groot hotel. Prachtige kamer, heerlijk bed en een uitstekende douche. Op het Bolaven plateau hebben we nog een paar watervallen bezocht.

De volgende dag volgde een lange afdaling, waardoor we een makkelijk dagje hadden naar Salavan. Een prachtige route met veel rijstvelden en kleine dorpjes.

Op 31 december kwamen we in een klein plaatsje aan de doorgaande weg 13. Hier waren we vorig jaar ook al geweest. Echter dit jaar was er een benzinepomp bijgekomen met een Amazon koffietent. Wij zijn daar, zoals eerder gemeld, groot fan van. We zijn onze oudejaarsavond dus begonnen met een kop koffie.

We ontmoeten hier voor het eerst Ruud en Sandra. We zijn ze vaker tegengekomen en hebben een paar keer met ze gegeten. Zij zijn onderweg naar Kunming. De route zoals wij die vorig jaar deden, dus we konden hier en daar wat tips meegeven.

Na Savannakhet zijn we, bleek achteraf, een afslag te vroeg een onverharde weg opgegaan. Dit bleek veel lastiger dan vorig jaar omdat hele stukken weg verdwenen waren. We moesten zo nu en dan lopen op een heel smal paadje, maar het was prachtig.

We zijn na ruim 100 km uiteindelijk in Takhek aangekomen. Ook een toeristisch plekje met de bijbehorende voorzieningen. Dus weer een rustdagje. Internet was beter dan in Savannakhet waardoor de btw-aangifte gedaan kon worden. Het was allemaal vertrouwd.