Ha Giang, the loop..

Hiervoor waren we teruggegaan naar Vietnam. Het was zeer de moeite waard, en moeite heeft het gekost… klimmen van ruim 20 kilometer met stijgingspercentages van 10% en meer waren geen uitzondering. Regen en mist waren ook onderdeel van de ervaring. Maar wat is het mooi. Dus ja we zijn blij dat we ervoor zijn teruggekomen.

Na het avontuur met het tasje van Annette hebben we drie dagen geacclimatiseerd om een beetje in de tijdzone van Vietnam te komen. Maar vooral ook om praktische zaken te regelen. Als eerste moesten we een visum voor Laos regelen. De Ambassade zat gelukkig vlak bij ons hotel.

Ook belangrijk was de fiets weer reisklaar te maken, wat toch ook altijd weer spannend is. Heeft de fiets de vliegreis goed doorstaan?

We kenden de weg in Hanoi centrum redelijk goed van onze vorige reis, dus we wisten waar we geld konden wisselen en een telefoonkaart konden regelen. De telefoonkaart bleek nog wel een dingetje, die werkte na een paar dagen niet meer, maar dat kon in een andere winkel in een andere stad weer opgelost worden.

Het Noorden van Vietnam staat bekend om de verschillende etnische bevolkingsgroepen. We zijn eerst in Hanoi naar het Etnologisch museum gegaan om wat achtergrond te krijgen bij de verschillende groepen die we tegen zouden komen.

Na drie dagen Hanoi zijn we opgestapt. We waren al vrij snel de weg kwijt, nou ja niet echt verdwaald natuurlijk, met een GPS is dat verleden tijd. De route die we thuis hadden gemaakt bleek over een fabrieksterrein te lopen en we mochten daar niet fietsen. Wat later op de dag begon het ook nog te regenen, maar gelukkig vonden we restaurant waar we konden lunchen, net toen het wat harder begon te regenen.

De Ha Giang loop is een toeristische attractie. Veel jonge mensen doen de route op een brommer. Ze gaan in groepen van homestay naar homestay. De Westerse toeristen zitten achterop een brommer die wordt bestuurd door een Vietnamese chauffeur. Ziet er allemaal wel gezellig uit. We zijn heel veel van die groepen tegengekomen. Regelmatig werden we aangemoedigd. We zijn overigens maar één ander stel op de fiets tegengekomen….

De hele loop wordt bewoond door verschillende etnische minderheden, die allemaal hun eigen klederdracht hebben. Vooral de vrouwen lopen in kleurrijke kleding. Op de markten kom je de verschillende groepen tegen.

De weg is echt schitterend om te fietsen. Door prachtige kloven en over hoge passen. In de bergen is het weer altijd wel een dingetje. De vierde dag moesten we weer een pas over en de top was volledig in mist gehuld. We konden maar 10 meter ver kijken. Dat is dan wel jammer. Tijdens de afdaling kom je dan onder de mist en heb je weer prima zicht.

De vrouw op deze foto deed goede zaken. Niet perse door het eten dat ze verkocht, wij waren de enige die de heerlijke koekjes kochten, maar door de plastic regenkleding die ze verkocht. Om beurten kwamen er Westerse toeristen regenkleding kopen. Ook op een brommer kun je behoorlijk nat worden.

Op deze pas staat een monument voor de jeugd. Ho Chi Min heeft in zijn wijsheid besloten om de weg die nu de loop vormt aan te leggen om het gebied te ontsluiten. Bij het aanleggen van deze weg hebben veel kinderen meegewerkt en dit monument geeft ze de eer die ze verdienen.

Vandaag eindelijk een rustdag. We zijn er wel aan toe. Het is jammer dat we maar een visum voor 30 dagen konden krijgen waardoor toch een gevoel van haast ontstaat. Het stel op de fiets, dat we tegenkwamen was Frans en die hadden een visum voor 45 dagen gekregen.