Na een aantal lange dagen fietsen hadden we wel zin in een paar luie zwembaddagen. We bedachten dat we dat prima zouden moeten kunnen doen op Ko Samui. Het was nog even zoeken naar de ferry om naar het eiland toe te gaan en op het eiland was het toch weer langer fietsen dan gedacht. We hebben een aantal hotels bekeken, maar of ze vielen tegen of waren veel te duur. Uiteindelijk we bij het Amari Reef Resort. Via een reisbureautje hadden we een prijs van 4200 (€86,00) Baht doorgekregen. Toen we aankwamen bleek de prijs 5000 Baht (€103,00) De eerste onderhandeling is dan altijd dat we korting wilde omdat we meerdere nachten wilde blijven. Dat resulteerde in een prijs van 4500 Baht. Vervolgens liet Leo het briefje van het reisbureautje zien en dat zorgde ervoor dat we uiteindelijk 4200 Baht moesten betalen. Het was een prachtige kamer in een prachtige tuin. Het hele resort was stijlvol ingericht. We hebben heerlijk gegeten bij het eveneens erg mooie restaurant.
We hebben op Ko Samui verrassend weinig gedaan. In de ochtend wat gewandeld en koffie gedronken en in de middag naar het zwembad of het strand en in avond lekker eten. Je kunt je goed voorstellen dat mensen na een week vakantie op Ko Samui behoorlijk aangekomen zijn. Tijdens onze wandelingen werden we doorlopend in het Engels aangesproken, maar als we dan vertelden dat we uit Nederland kwamen was het snel voorbij. We hebben op een gegeven moment gevraagd aan zo’n jongen waarom dat was, en toen bleek dat ze van een time-sharingproject waren. Je kunt dan een aandeel tijd (time-share) kopen in een appartementen gebouw, wat je dan het recht geeft dat je daar altijd op dat moment in kan. Je kan ook jouw share dan ruilen met anderen in anderen landen. Het bleek dat dit project geen vertegenwoordiging had in Nederland, dus wij waren commercieel niet interessant. De betreffende jongen bleef wel groeten elke keer als we hem zagen.
We spraken nog een andere jongen die half Spaans half Nederlands was, Hij vertelde wat meer over zijn werk. Hij werkte in de zomer in Zuid-Europa en in de winter in Thailand. Hij verdiende wel aardig zei hij. Hij huurt een huis voor nog geen €200,00 per maand en de kosten voor levensonderhoud zijn hier ook niet al te hoog, dus het leven lachte hem toe.
Na een paar dagen heerlijk geluierd te hebben, zijn we met de ferry weer naar het vasteland gegaan. In Nathan zijn we nog bij het immigratieoffice geweest om ons visum te verlengen. Geeft weer wat papieren rompslomp met pasfoto’s. Pasfoto’s hadden we niet meer, maar die konden we ter plekke laten maken. De verlenging (1.900,00 Baht p.p.) plus de pasfoto’s (300 Baht p.p) was niet echt goedkoop. Tot voor kort was dat 500 Baht. Nu hadden we wat meer tijd om langs de kust omhoog te fietsen en hier en daar nog wat rustdagen in te lassen en eventueel nog een paar dagen in Bangkok.
We zijn nog een dag in Surat Thani gebleven om uit te zoeken wat er aan accommodatie aan de kust te vinden is en wat er nog meer te doen is. In de middag bleek dat het ook een Chinese feestdag was. De plaatsjes aan de kust hebben vaak wel “resortjes”, maar niet allemaal even mooi. De Lonely Planet heet niet voor niets Thailand Islands and Beaches. Na een lange dag met flink harde wind kwamen we in Chumpon. daar zat een toeristenbureau dat boottickets kon verzorgen naar Ko Tao. Via het internet hadden we een hotel gevonden met een duikschool “Coral Grand Resort” Daar zouden ze een Nederlandse instructeur hebben, wat ons wel wat leek.
De volgende ochtend dus met de boot op weg naar Ko Tao. We kregen wel te horen dat het risico bestond dat we terug moesten keren als de golven te hoog waren. De afgelopen 5 dagen was er geen boot vertrokken. En inderdaad, we waren net de haven uit, of we moesten al weer terug. We konden ons geld terug krijgen of een dag wachten. Wij besloten een dagje te wachten; we wilde toch wel graag naar dat eiland om een duikcursus te volgen.
De volgende dag was er minder wind en konden we wel uitvaren en 3,5 uur later waren we in de haven. Daar was het erg druk met taxi’s en mensen omdat er natuurlijk al een paar dagen niet was gevaren. Wij konden gewoon op de fiets op weg naar het hotel; wat nog best een stukje fietsen was. Het resort zag er leuk uit en was niet al te groot.
Om 14:00 uur moesten we ons melden bij het duikcentrum voor een introductieles. Dat liep al een half uur uit, en vervolgens moesten we nog wachten op een Zweedse familie die uiteindelijk niet op kwam dagen, zodat het 15:00 uur was voor we begonnen. We hoefden nergens heen, dus dat was allemaal prima. Wel moesten we allerlei papieren in vullen over de gezondheid en papieren voor aansprakelijkheid. Een Canadese vrouw die naar onze inschatting ouder was dan 45 jaar (ze bleek 51 jaar) en rookte moest nog een aparte ademtest doen bij de dokter.
We konden boeken lenen of kopen. We hebben 1 boek gekocht en 1 geleend. De cursus begon ook meteen met twee videofilms. De Canadese vrouw (Angie) wist niet zeker of ze wel een hele cursus wilde doen en opteerde voor een proefduik in het zwembad als introductie. Wij vonden dat ook geen gek idee en een Israëlische jongen sloot zich daar graag bij aan. De duikinstructeur vond het wel een prettig idee dat we allemaal een beetje angst hadden zodat we geen onbezonnen dingen zouden doen. De volgende dag zouden we beginnen met een oefening in het zwembad. De twee videofilms bevatten veel informatie over wat er onderwater gebeurt qua druk en volume. We waren pas tegen zessen klaar en kregen nog twee hoofdstukken uit het boek als huiswerk mee. We vielen op 22:30 met onze boeken in de hand in slaap.
De groep bestond uit een internationaal gezelschap en een van de duikinstructeurs was een Nederlandse vrouw. In de ochtend theorie en in de middag het water in. We gingen niet naar het zwembad maar direct naar open water. Er komt toch een hoop bij kijken voordat je het water in kan. Veel veiligheidschecks bij elkaar (de buddy-check). Het water in gingen we meteen met de achterover rol. Op het ondiepe gedeelte van de baai krijg je dan al zittend de eerste oefeningen. Het is dan ook uitvogelen hoeveel lood je mee krijgt om onder te blijven. Leo kon niet goed beneden blijven, dus die kreeg er lood bij. Maar ook Annette kreeg er een schijfje bij.
Annette kreeg bij een oefening met de “regulator” veel water binnen en raakte daar nogal gestrest over. Ze was best moe en kreeg het heel koud. Ze is toen naar de boot gegaan. In de avond was ze nog steeds gestrest en vond het zo niet leuk. Ze moest nu oefeningen inhalen en morgen zou de eerst echte duik op het programma staan. Annette besloot wel de theorie te doen en dan in Nederland eventueel de praktijk. Na een onrustige nacht zijn we voor 09:00 uur naar de duikinstructeurs gegaan om te vertellen dat Annette ermee zou stoppen. Theo en Andy kwamen eigenlijk meteen met een nieuw voorstel. Ze wilde er één dag langer over doen, zodat we vandaag nog eens rustig de oefeningen konden doen. Andy (de Nederlands duikinstructeur) kon dan met Annette apart alle oefeningen ook rustig doornemen. Annette twijfelde nog wel, maar besloot het nog een keer te proberen. Ondertussen waren de anderen ook gekomen en bleek iedereen blij met de extra dag. Ze waren allemaal s’ avonds erg moe geweest en vonden het ook allemaal erg snel gaan. De Canadese vrouw (Angie) en de Zweedse vrouw (Pernilla) hadden ook overwogen om te stoppen omdat het allemaal erg snel ging. Dat was voor Annette een fijne opsteker.
Uiteindelijke ging het dus wel goed met Annette en ook met de anderen en werd het een prachtig avontuur. Wel hard leren uit de boeken met een examen aan het eind. Maar de duiken waren fantastisch. Het is heerlijk stil onderwater en als je het een beetje onder de knie hebt kun je ook heerlijk stil “hangen” onder water.
Op de laatste dag hadden we in de ochtend theorie examen en in de middag praktijk. Je moet dan onder andere op diepte je masker afdoen en weer opzetten en dan zorgen dat het water eruit gaat. Op de laatste duik zou er ook een videofilm gemaakt worden, en het gerucht ging dat er een walvishaai zou zijn. We hoorden van de duikers dat dit best bijzonder is; er zijn duikers die honderden duiken hebben gemaakt er er nooit een hebben gezien.
De boot ging naar de plek waar de walvishaai zou zijn gesignaleerd. Er was nog een andere boot en de sfeer was opgetogen. Maar ook wat gestrest bij de instructeurs omdat ze vooral zelf die walvishaai wilde zien en dan is het niet handig als je rekening moet houden met beginners. We hadden dus al het geluk van de wereld en we hebben de walvishaai gezien en er is ook een videofilm van gemaakt. Heel indrukwekkend, zo’n enorm beest onder water. Verbazingwekkend bleek ook dat alle beginnelingen als kleine gansjes achter de instructeurs aanzwommen over een stuk waar de zee onpeilbaar diep was. het schijnt dat veel mensen daar een soort hoogtevrees ervaren. Gelukkig had niemand in onze groep dat.
Nog geen reacties.