Na weer een paar dagen fietsen kwamen we in Kota Bahru; een vrij grote plaats. We zijn daar weer naar het toeristenbureau geweest om een stadsplattegrond te halen. De man achter de balie sprak redelijk goed Nederlands. Hij kon van alles organiseren, maar wij vonden het wel even genoeg en wilde even bijkomen van de afgelopen dagen. We hebben rustig rondgewandeld en wat oude paleizen bekeken en het ‘oude’ centrum. We zijn de volgende ochtend naar een beter hotel gegaan, want het hotel waar we zaten (we hadden het uit de Lonely Planet) had zijn beste tijd echt achter zich liggen en daarbovenop was de service slecht en deden ze moeilijk over onze fietsen. Het hotel waar we heen gingen was veel nieuwer en lag aan een shopping mall. Het hotel had een speciale klimaatkamer voor het bewaren van sigaren, toch best opzienbarend in de tropen. De nieuwsgierigheid leidt dan tot het bekijken van zo’n klimaatkamer en dat leidt dan tot het kopen en oproken van een sigaar. We hebben in de avond in het hotel gegeten en troffen daar een hoop Engelse mannen met een T-shirt met Wijsmuller erop. Waarschijnlijk bergingswerkers of duikers die daar werkte. Het is voor die lui dan werken en slapen in een hotel. Leo had ze geïnspireerd blijkbaar, waar ze bestelde allemaal een sigaar.
Om bij de grensovergang te komen moesten we weer een stukje terug over dezelfde weg als we waren gekomen. Na de exit stempels van Maleisië, moesten we weer formulieren invullen bij de Thaise grens. We kregen een visum voor 30 dagen, dat kon niet langer. Verlengen kon wel, maar dat moesten we maar in Bangkok doen. Sungai Golok was een beetje gekke plaats; typisch zo’n grensplaats met veel handel en dubieuze hotelletjes. Wij hadden een goed hotel voor 600 baht (€12,50). Eerste dag in een nieuw land betekent eerst zoeken naar een ATM. Die vonden we snel en was gelukkig ook in het Engels. We zijn ook naar het treinstation gegaan om te zien hoe laat de treinen vertrokken. We wilden het eerste stuk in Thailand niet gaan fietsen omdat ons 3 keer was verteld door lokale mensen en de man van het toeristenbureau dat we dat beter niet konden doen vanwege de onrust die er is. We hebben het ook nog even opgezocht op het internet. Het bleek dat de moslimfundamentalisten bezig waren met allerlei acties en de staat van beleg was afgekondigd door de regering. Het gaat om twee provincies. We hebben dus besloten om deze provincies wat sneller door te reizen dan dat we hadden gedacht.
De treinreis bleek in een stoptrein te worden afgelegd. Het kostte ook bijna niets. Wij vonden het prima, we hadden geen haast en zo zie je wat meer. Op elk station stopt de trein en soms stopt de trein even op een ander trein te laten passeren. De raampjes waren open voor een verkoelend windje, dus we hadden het goed.
In Songkhla konden we voor de laatste keer geld opnemen met de creditcard. Deze was maar geldig tot 29 februari. Leo had geen pinpas meer omdat die was gestolen in Chili. Je kan met een creditcard wel bij een bank geld opnemen, maar daar zijn kosten aan verbonden. We zaten in een prettig hotel en konden ‘s avonds lekker langs het strand lopen, waar ook een beeld staat van een zeemeermin. Dat bleek een hele populaire plek om foto’s te nemen.
Nog geen reacties.