Luang Prabang, survivaltocht per boot en verder richting Thailand

Het centrum van Luang Prabang is een “westerse enclave” van comfort. Alles is er op gericht de toerist in alle prijsklassen te laten genieten. Heerlijk eten, goede koffie en prima hotels. Wij hebben hier heerlijk van genoten en niet veel bijzonders gedaan.

Na ons drie dagen te hebben gelaafd aan deze overvoed zijn we weer op pad gegaan. De route hebben we aangepast op aanraden van de eerder genoemde Duitser. Als snel kwamen we de eerste stuwdam tegen in de rivier. Deze dam leek nagenoeg af en er was al een redelijk stuwmeer ontstaan.

Na een paar dagen fietsen door een prachtige omgeving kwamen we in Nong Khiaw Onderweg ontmoetten we nog een Frans-Canadees stel die beiden op een bromton-vouwfiets een half jaar aan het fietsen waren. We hebben ‘s avonds en ‘s ochtends samen gegeten en veel tips uitgewisseld. Zij hadden de trip met de boot, die wij zouden gaan doen, ook gedaan,

In Nong Khiaw hebben we een rustdag ingelast om een beetje uit te zoeken hoe dat geregeld was met die boot. Daar kwamen we erachter dat we een lange trap af moesten om bij een ponton te komen.

De volgende dag waren we op tijd bij de de afvaartplek, zodat we in alle rust de tassen en fietsen onderaan de trap konden krijgen. Er gingen twee boten. Die van ons ging door naar Muang Khoun. Beide boten stopen in Muang Ngoi. Dat is een toeristisch dorpje. Bijna alle westerlingen gingen er hier uit. Wij en een Frans stel en een aantal lokale mensen gingen door. Onderweg moesten er een aantal mensen tijdelijk uit de boot omdat het te ondiep was om met volle boot te varen.

De boten hebben binnenin een plankje van ongeveer 15-20 cm breed waar je op moet zitten. De breedte van de boot is gemaakt op Laotianen van 1,50 meter, die gewend zijn op hun hurken te zitten. Wij westerlingen zijn over het algemeen langer en de meesten ook wat dikker. Daarnaast hebben de meesten ook enorme rugzakken. Het werd dus proppen…

Was dit alle ongemak geweest die dag dan zou dit een relaxed dagje en zeker een aanrader zijn geweest. De omgeving is prachtig en in Nong Khiaw hing een fijne sfeer.

Nadat we de overige Westerlingen hadden achtergelaten voeren we door. Vaak was het water maar net diep genoeg, maar het ging gestaag en we hadden meer ruimte. Op een gegeven moment kwamen we bij een dam in aanbouw; de boot kon niet verder. Iedereen en alle spullen en fietsen moesten in een Tuk tuk. De fietsen gingen los boven op het dak.

Het bleek een lang stuk steil een berg op en af over een hele slechte weg. Dus al hortend en vooral stotend scheurde de Tuk tuk naar boven en naar beneden. Wij zaten achterin zwaar stof te happen en voelden de rugwervels van plaats veranderen en de zwevende ribben kwamen ergens achter onze oren terecht. De fietsen kregen het nog zwaarder te verduren. De ketting van de fiets van Annette was eraf gevallen en de spatborden van beide fietsen waren gesneuveld door het bonken.

Na de Tuk tuk tocht gingen we weer in de boot met veel lokale mensen. We zaten als haringen in een ton en konden geen cm meer bewegen. De fietsen lagen nu op het dak omdat er voorin geen plaats meer was.

De tocht vanaf de dam in aanbouw duurde nog ruim 4 uur en we moesten onderweg nog een keer van boot wisselen. Onderweg gingen er veel lokale mensen uit die daar in de ‘middle of nowhere’ woonden. Voor deze mensen wordt die dam echt een probleem. Straks is het waarschijnlijk niet meer mogelijk om met de boot over de rivier te gaan. Het is hun enige transportmogelijkheid. Er zijn daar geen wegen.

Wij moesten nog de boot uit om langs de kant over rotsen te klauteren zodat de boot de stroomversnelling zonder al dat gewicht voorbij kon komen.

Uiteindelijk was het wel een prachtige tocht door de jungle van Laos. We kwamen in het donker aan in een guesthouse bij heel vriendelijke oude mensen. De man van het stel haalde direct een zaklamp om bij te schijnen zodat we de fietsen weer konden repareren. De douche was heet, het bed lekker warm en het restaurant om de hoek, dus het leed was gauw geleden.

De dag erna zijn we weer vertrokken na nog wat gesleutel aan de fiets en een heerlijke pannenkoek. De weg was prachtig en in twee dagen zijn we naar Muang Xay, de districtshoofdstad gefietst. Onderweg kwamen we nog op een markt waar verschillende ethnische groepen hun waar verkopen, en natuurlijk de zwaaiende kinderen.

De weg blijft prachtig. Af en toe even stoppen omdat er een stuk rots wordt opgeblazen.

Even een rustdag in Muang Xay en dan in twee dagen fietsen en één dag in de boot naar de Thaise grens.