Op weg naar Vietnam

We zijn vanuit Luang Prabang naar het noorden gefietst om daar weer naar Nong Khiaw te gaan. Vandaar gingen we drie jaar geleden met de boot naar Muang Khua, dit keer gaan we rechtdoor op weg naar Vietnam. We hadden de weg naar Nong Khiaw in drieën geknipt, in plaats van in twee keer. Vooral omdat we dachten dat het guesthouse waar we toen sliepen mogelijk niet meer in bedrijf was, en dat bleek ook zo te zijn. De eerste etappe was daardoor kort, waardoor we eerst nog rustig koffie konden drinken in Luang Prabang. Het hotel was een luxe resort volgens Google, maar het was een beetje achteruitgegaan tijdens de Corona. Bovendien waren we de enige gasten. Het was daardoor wel heerlijk rustig.

Onderweg kwamen we in een dorp waar de Hmong hun Nieuwjaarsfeest vierden. Dit feest duurt zes dagen. Iedere dag is er markt en muziek. We hebben rustig staan kijken bij het komen en gaan.

Nong Khiaw is de plaats waar de boot gaat en waar veel viewpoints en grotten te vinden zijn. Er waren aardig wat toeristen. Toch waren de gevolgen van de Corona crisis duidelijk zichtbaar. Zo bestond de bakkerij waar we de vorige keer lunchte en koffie dronken niet meer. Gelukkig was er een ondernemende jongen uit Nong Khiaw zelf die aan huis een koffietent was begonnen. Hij was open vanaf 06:00 uur en sloot om 15:00 uur, zodat hij daarna kon werken bij een restaurant. Hij wilde sparen voor een beter koffieapparaat.

De eerste etappe na Nong Khiaw was best pittig met een klim van 20 km. Gelukkig vonden we een guesthouse en was er een restaurant waar we in soep konden eten. De dag erop konden we ontbijt krijgen op de markt in het eerste plaatsje.

De volgende dag was nog zwaarder, vooral omdat de weg erg slecht was. Met name een lange afdaling was bijzonder slecht. Alleen maar keien en geen asfalt meer. Het was een hele lange dag, waarbij we ook nauwelijks eten en water konden vinden. We kwamen bij de plek waar een guesthouse zou zijn en dat was er niet meer. De volgend twee waren er ook niet meer. Gelukkig zei een man dat er over 7 km een guesthouse zou zijn. Dus nog even doorzetten en inderdaad daar was een guesthouse weliswaar met alleen koud water en een hurktoilet. Wij waren er toch blij mee. Niet helemaal wat we in gedachten hadden om de verjaardag van Annette te vieren, maar we hadden een bed. Eten was nog wel een dingetje omdat er geen restaurant was. Het tankstation verkocht cupnoodles (een beker met instant noodles waar je kokend water op giet). Dat werd dus het diner en de volgende ochtend het ontbijt.

Dit gebied is wel de plek waar veel vrouwen de prachtigste doeken weven. De doeken worden dan vooral verkocht in Luang Prabang en Vientiane.

Na weer een zware dag met veel klimmen kwamen we in Vieng Thong. Een iets grotere plaats waar wel een paar guesthouses waren en een restaurant. De attractie was een heetwaterbron van 100 graden Celsius. Je kon bij het ticketbureau eieren kopen om in de bron te koken. Je kreeg dan een mandje mee om het ei of eieren (de lokale bevolking kochten meer dan tien eieren om te koken) in te doen. Wij hadden één ei in het mandje om te kijken of dat een beetje ging. Na zeven minuten bleek bij het afpellen dat het ei nog erg zacht was. Dus we twijfelden een beetje aan die 100 graden. Nou zaten we wel op ruim 700 meter, dus dat kan een deel van de langere kooktijd verklaren, maar toch niet alles. Gelukkig hadden we ook twee blikjes koffie gekocht. Annette heeft haar blikje in de bron gehangen en had dus warme koffie.

Wij hebben in Viangthong een pickup geregeld, omdat het op de volgende drie etappes niet duidelijk was of er guesthouses zouden zijn. Ervaring had geleerd dat er veel dicht waren en dat we moeilijk eten konden vinden.

De keus om naar Xam Neua te gaan met een auto bleek een goede te zijn. De guesthouses die we hadden gevonden op ons kaartje bleken of niet meer te bestaan of dicht te zijn. Ook zagen we op het hele stuk geen restaurants.

In Xam Neua hebben we een rustdag gehouden. Die vijf uur in een auto (om slechts 150 km af te leggen) waren ons niet in de koude kleren gaan zitten. Vrij letterlijk ook trouwens, want het was behoorlijk koud. Het guesthouse had geen verwarming, dus vroeg onder de dekens.

De dag erop was 1 januari, helaas bleek de enige tent die koffie had gesloten. De markt was wel open. In de bergen is dat net weer iets anders dan elders in het land. We zagen veel dieren en vogels te koop, ook grotere katachtige dieren. Alles wordt hier gegeten. Onderweg kochten we bij een winkeltje bananen en daar zaten ze ook een rat te roosteren boven een vuurtje.

Het is toch weer heel bijzonder om door Laos te fietsen en dan met name door de bergen. Dat is erg zwaar, maar de bergvolkeren zijn zo aardig dat het afzien ruimschoots wordt goedgemaakt en dan heb ik het nog niet eens over de prachtige natuur.

Wat terug blijft komen zijn de enorme verschillen tussen het leven van de mensen hier en het leven dat wij in het Westen leiden. De mensen in de dorpen hebben maar één waterpomp en daar wassen zij zichzelf en de kleding. Sanitair is er niet (nou las ik laatst dat de helft van de wereldbevolking geen behoorlijk sanitair heeft). Verwarming bestaat uit kleine houtvuurtjes. Dat hout moet eerst van de steile bergwanden worden gekapt en daarna nog naar de huizen worden gedragen en weer in stukken worden gehakt.

Ook het voedsel moet langs de steile bergwanden worden verbouwd. Veel cassave, bananen en kool.

Het is allemaal erg basic, maar het functioneert prima. Het lijkt ons een hard bestaan. Zeker in de koude wintermaanden waarin wij nu fietsen met veel mist en kou.

We zijn in Vieng Xai naar de grotten geweest waar de mensen hun toevlucht zochten tegen de bombardementen van de Verenigde Staten tijdens de Vietnamoorlog. Vanuit hier werd het verzet georganiseerd. De audiotour was zeker de moeite waard. De mensen hebben jaren in de grotten geleefd en probeerden zoveel mogelijk een normaal leven te leiden. Zo was er een school, ziekenhuis en in de grootste grot zelfs een theater. Dit terwijl er doorlopend bombardementen plaatsvonden.

Na de oorlog zijn de grotten nog jarenlang door de communisten als heropvoedingskampen gebruikt.

Sinds Luang Prabang zijn er 10 dagen verstreken, maar het lijkt heel veel langer. De tijd lijkt te worden opgerekt als de omstandigheden significant anders zijn; een wonderlijk fenomeen.

Vanaf Vieng Xai was het nog één dag fietsen naar de grens met Vietnam. Het in- en uitstempelen ging redelijk soepel. Om onduidelijke redenen moesten we 30.000 Kip (€1,65) betalen om Laos uit te mogen. Vietnam is meteen al heel anders.