Ook vandaag weer in volle regenkleding vertrokken na een heerlijk ontbijt. De eigenaresse vroeg of ze van ons nog een foto mocht maken voor op de website. Dus als het goed is moeten we terug te vinden zijn op hun website. Het leek even droog te worden, maar dat bleek van korte duren en de rest van de dag hebben we weer in de stromende regen gefietst. Gelukkig kwamen we onderweg een dure lodge tegen waar we even bij konden komen met een kopje thee en een taartje. Na ruim 50 km kwamen we in Puyuhuapi, een klein plaatsje dat bekend is geworden door de warm water bronnen die daar zijn gevonden.
Wij hebben een kamer geboekt bij Casa Ludwig. Casa Ludwig is een prachtig hotel met veel geschiedenis en geheel uit hout opgetrokken. Louisa is de eigenaresse van het hotel en een van de nazaten van de Duitsers die het gebouwd hebben. Binnen zijn in de huiskamer alle kasten op maat gebouwd. Toen wij aankwamen was het heel rustig, maar in de avond kwam er een groep. Iedereen kwam naar de huiskamer waar de kachel heerlijk brandde. We hebben ‘s avonds een rugbywedstrijd zitten kijken tussen Australië en Nieuw Zeeland met twee Australiërs en een Brit.
Het bleef maar regenen dus hebben we gevraagd aan Lousia of er ook een bus vanuit Puyuhuapi ging naar Coyhaique. Er gaan wel bussen, maar niet regelmatig. Ze heeft voor ons gebeld met de busmaatschappij en er bleek om 13:00 uur een bus te gaan. We hebben nog snel wat crackers en bananen gekocht voor in de bus. Om 13:00 stonden we op de plek waar de bus zou komen. Er kwam niet veel langs en al helemaal geen bus. We hebben zeker 2,5 uur in de regen en kou staan wachten toen Louisa voorbij kwam. Ze zou navraag gaan doen waar de bus was. Ze kwam terug en vertelde dat de bus onderweg was. Maar ja geen telefoon, dus misschien wel pech. We konden bij Lousia wel wachten tot de bus er was , maar dat dorsten we niet aan. Zal je net zien dat je dan de bus mist. En als er maar een paar in de week…Uiteindelijk kwam er een mini busje (12 persoons). Hoewel de bus al aardig vol zat, mochten we toch mee.
De buschauffeur was een hele aardige vent; de fietsen en de tassen konden bovenop de bus. en Leo kon voorin in het midden op de voorbank en Annette erachter op een soort klapstoeltje. Het was reuze gezellig in de bus. Muziekje erbij en de vrouw van de buschauffeur met haar twee kinderen hadden besloten om met Annette Spaans en Engels te leren. De weg was erg slecht, vooral in Park Quequlat. We stopte in een paar kleine plaatsjes en de rit duurde 7 uur. Gelukkig was het laatste stuk geasfalteerd, anders zou het veel langer hebben geduurd. Om half 12 in de avond kwamen we aan. Het hotel dat we hadden uitgezocht bleek vol, maar uiteindelijke hebben we toch een slaapplaats gevonden en lagen we om 00:30 in bed.
Nog geen reacties.