Na een week Buenos Aires stappen we weer in het vliegtuig de Andes over op we naar de hoofdstad van Chili, Santiago de Chile. We vlogen op zondag dus de weg naar het vliegveld was lekker rustig zodat we ruim op tijd op het vliegveld waren. Veel fietsers op zondag op de vluchtstrook. Na het betalen van USD$ 50,- kregen we de fietsen weer mee uit het depot. De vlucht zelf duurde maar 1 uur en 50 minuten. Er was nog wat gedoe met overgewicht, maar toen de grondstewardess zag dat met ons ticket we 2 x 32 kg per persoon konden mee nemen was het misverstand snel verholpen. Ministro Pistarini International Airport beter bekend als Luchthaven Ezeiza is een niet zo groot maar wel een mooie luchthaven.
De aankomst in Santiago ging ook erg soepel en we hebben een hotel kunnen boeken waar we de fietsdozen 3 maanden kunnen laten staan. We vliegen weer weg vanaf Santiago, dus dat scheelt dozen zoeken over 3 maanden. We hebben ‘Apart hotel Tobalo’ geboekt. Het bleek een appartement met twee slaapkamers te zijn, en het ligt heel gunstig ten opzichte van de metro (de halte heet ook Tobalo), de bakker, het internetcafé en de supermarkt die elke dag tot 23:00 uur open is.
We zijn de volgende dag naar het grote toeristenbureau gelopen zodat we wat van de stad konden zien en de informatie konden krijgen die we nodig denken te hebben. Het blijkt dat de fiets gewoon mee kan in de bus. We zijn met de taxi naar het busstation gegaan om daar een kaartje te kopen. We gaan met de bus naar Temuco; daar wordt het rustiger en hoef je niet de drukke stad uit te rijden. De rit duurt ongeveer 9 uur. De ochtend erop hebben we de tassen ingepakt en de fiets in elkaar gezet, en het vervoer naar het busstation geregeld. Achteraf waren we blij dat we dit vervoer hadden geregeld, omdat het erg druk bleek te zijn en verder dan we hadden gedacht. Op het busstation ging het verder soepel. Het voorwiel moest uit de fiets, het stuur dwars en bij de fiets van Leo ook het zadel eruit, zodat het geheel wat compacter wordt en makkelijker onderin de bus kan.
We sliepen in Temuco in een mooi oud hotel, dat voornamelijk van hout gemaakt was. Het bleek nogal gehorig en toen er ook nog eens studenten kwamen die de hele nacht gingen feesten was het hotel toch ineens wat minder mooi… Verder hebben allerlei praktische zaken geregeld zoals de was en informatie inwinnen. We gaan richting Pucon.
Bij Villarrica zie je direct de vulkaan met de traditionele vorm en sneeuw op de top. Helaas werd het weer slechter en toen we in Pucon aankwamen regende het en kon je de vulkaan door de mist al niet meer zien. Pucon is een toeristisch stadje met veel toeristenbureaus. We zijn een paar dagen in Pucon gebleven en hebben een paar ritjes zonder bepakking gefietst. Het is vooral onverhard en met de vele regen en berg op berg, af best pittig. Het is nog niet zo warm waardoor we in de middag aan de warme chocolademelk met slagroom zitten. Het hotel waar we zitten wordt gerund door een aardige eigenaar. Hij kon ons veel informatie geven over de plannen die we hadden. Hij vond het geen goed idee om de route te volgen die we hadden gepland omdat volgens hem de route heel stijl en zwaar zou zijn met volle bepakking en de boot die in het traject zat, zouden we niet halen omdat die om 12:30 ging en maar een keer per dag ging. Hij kwam met alternatieven voor vervoer, maar dat werd allemaal erg ingewikkeld. Ook de gids die we hadden gekocht in Santiago had al laten zien dat het waarschijnlijk een erg zware route zou zijn. We hebben onze plannen dus aangepast en gaan eerst richting Puerto Montt, als het dan te zwaar blijkt te zijn kunnen we altijd een auto huren. Eerst maar met de fiets naar Villarrica en dan zien we wel weer.
Op weg naar Villarrica kwamen we weinig tegen om wat te drinken tot we een meubelfabriek met restaurant zagen. Het restaurant bleek toch niet open, maar de meubelfabriek wel en de eigenaar wilde ons wel een kopje thee verkopen. De meubels waren van het degelijke soort en de eigenaar dacht waarschijnlijk dat we Duitsers waren. De muziek die hij aanzette waren vooral ‘duitse heimats liederen’ Het waren niet de meest vrolijke liederen. Heimwee naar: “ein paar freunden”, “eine liebe” en “so wie es fruher war” . In Lican Ray sliepen we in Hostal Hofmann. De eigenaresse was een zeer gastvrije dame die ook beter Duits sprak dan Engels. Bij het ontbijt kregen we heerlijke Duitse kuchen. Kortom de Duitse invloeden zijn onmiskenbaar in Chili.
Het weer bleef niet zo best, waardoor we besloten met de bus naar een wat grotere plaats te gaan, Valdivia. Bleek er een filmfestival te zijn, waardoor veel hotels vol zaten. Hotel ‘Le Rey’ bleek nog plaats te hebben. Een mooi statig pand met wat achterstallig onderhoud op tien minuten lopen van het centrum. De centrale verwarming ging pas in de avond aan, waardoor het overdag behoorlijk koud was in de kamer; de hoge plafonds waren wel mooi, maar niet handig als het koud is. Volgens de Lonely Planet zou dit een van leukste steden zijn van heel Chili; wij zagen dat niet helemaal. De vismarkt was dan wel weer leuk om te bezoeken. Bedelende zeeleeuwen en pelikanen zijn hier dus een dagelijks tafereeltje.
Het slechte weer blijft ons parten spelen. We zijn langs Lan Chile, de Chileense luchtvaartmaatschappij , gelopen om te informeren wat het zou kosten om naar San Pedro de Atacama te vliegen. San Pedro de Atacama ligt in de Atacama woestijn in het noorden van Chili en is en van de droogste plekken op aarde. Het bleek $300,- te zijn en in het weekend het dubbelen. Je zou dan vliegen op Calama en dan zou je de bus moeten pakken. Leek ons allemaal nogal een gedoe. Dus toen zijn we langs Hertz gelopen en een folder over de autoverhuur gehaald en geïnformeerd naar de prijzen en drop-off kosten. Die drop-off kosten zijn behoorlijk hoog voor Punta Arenas (ruim € 500,00). Uiteindelijk hebben we een buskaartje gekocht naar Osorno en vandaar nemen we de bus naar Argentinië. Dan gaan we namelijk het Andesgebergte over en dan is de hoop dat het weer beter is.
De busrit naar Bariloche verliep voorspoedig. We passeerden weer de grens en moesten twee keer de bus uit voor de stempels in het paspoort. Bij aankomst op het busstation was het al donker en stond er een ijzige wind. Het was ruim 2 km fietsen bergop naar de stad, dus dat viel niet mee. Het hotel dat we hadden uitgekozen uit de Lonely Planet bleek gesloten. Om de hoek zat hotel Nauel Huapi (ook de naam van het National Park), iets duurder dan gehoopt ($127,- per nacht)maar wel lekker warm.
De volgende dag hebben we een rondje (Circuit Chico) gefietst (62 km); pittig rondje met een paar steile klimmetjes. Verder zijn we weer veel bezig geweest met het achterhalen van informatie over de overnachtingsmogelijkheden voor het vervolg. We zijn de volgende dag op pad gegaan met een koude, harde wind. Onderweg hebben we nog de handschoenen en muts opgezocht onderin de fietstassen. In Villa Mascardi konden we slapen in een hotel dat eigenlijk een groepsaccommodatie bleek te zijn. We vonden iemand die een beetje Engels sprak en toen bleek dat we een cabaña (vakantiehuisje) konden huren. In het tankstation konden we brood en koek krijgen voor de volgende dag.
Via El Foyel zijn we naar El Bolson gefietst. Dat is een kunstenaarsdorp waar elke zaterdag een markt wordt gehouden waar mensen hun zelfgemaakte producten verkopen (sieraden, houtsnijwerk, kleding, eten enz). s’ Avonds wilden we pinnen en toen bleek de enige bank met maestro service buiten gebruik te zijn. We besloten om maar een dagje langer te blijven, we hebben de dagen en het is wel een gezellig stadje. De volgende dag kwamen we nog een Nederlander tegen die ook wat moeite had om z’n weg te vinden.
Nog geen reacties.