Vientiane, rust en visa regelen

De regels rondom de visa eisen veranderen snel. Onze fietsvrienden Rob en Lucie hadden ons verteld dat het in Vientiane makkelijk was om een 60 dagen visum voor Thailand te regelen. In een jaar tijd zijn de regels en de procedures alweer aangepast. Het is nu noodzakelijk om een afspraak te maken. Dat kan gelukkig online, maar moet wel tijdig gebeuren. Gelukkig is het niet al te druk half november dus we konden ‘op tijd’ de aanvraag doen. Klinkt weer makkelijker dan dat het was. Annette kon haar aanvraag niet afmaken omdat er in het systeem iets mis ging en haar scherm “bevroor”. Toen we dat opnieuw wilde proberen bleek de naam en paspoortnummer al in gebruik. Wonderlijk genoeg kreeg ze wel een bevestiging van de afspraak zonder dat de hele procedure was doorlopen. Wij hebben blijkbaar niet veel geluk met online visumaanvragen 😀

Voor Laos moesten we ons visum verlengen en we hadden bedacht om bij Pakxan even Thailand in te gaan en twee dagen later bij Vientiane Laos weer in. Een zogenaamde ‘visumrun’. Ook dat klonk weer makkelijker dat het was. De Thaise eisen om toegelaten te worden tot hun land is dat je een retourticket hebt binnen de periode van je visumaanvraag. In ons geval hebben we wel een retourticket, maar dat ticket staat op 24 maart en dat is niet binnen de 30 dagen die je aan de grens standaard krijgt. We konden het risico niet nemen omdat je bij Pakxan Laos wel uit kan, maar niet meer in. Het is toch lastig als je met de boot de rivier over bent en je mag Thailand niet in, en terug mag ook niet omdat Laos daar geen grenspost heeft

We zijn dus maar doorgefietst in Laos naar Vientiane. Daar hadden we alsnog de keuze om een ‘Visumrun’ te doen omdat dat ons ongeveer €30,- zou besparen ten opzichte van verlengen. We hebben gekozen om ons visum bij de immigratie dienst te verlengen en de extra kosten voor lief te nemen. Het alternatief van de ‘visumrun’ zou ons toch ook een busretourtje kosten (je mag niet met de fiets over de friendshipbridge), maar vooral veel tijd. Daarnaast weten we niet hoe vaak we dit jaar Thailand in willen. Je mag maar een beperkt aantal keren binnen een jaar Thailand in. Het is pas januari…

Doordat we en bij het Thais consulaat en de immigratiedienst van Laos ons paspoort moesten inleveren (volgende dag ophalen) en er een weekend tussen zit hebben we een rustperiode van 7 dagen. Toevalligerwijs valt deze periode op de helft van onze reis. We hebben een heerlijk hotel gevonden en zijn eigenlijk wel blij met de “gedwongen” rustperiode. Vientiane is een relaxte stad met alle grootstedelijke voorzieningen.

De vorige blog eindigde in Thakhek. Na Thakhek zijn we weer begonnen aan de “Loop”. Vorig jaar vonden we dit stuk erg mooi om te fietsen en hebben het dus weer in de route opgenomen.

Ontbijt in Gnommalath
Uitzicht op ons hutje in Thalang
Inmiddels zit er een bijennest op het oog van Boeddha
In heel Laos loopt het vee gewoon op de weg
Afscheid Ruud en Sandra

We hebben vanaf Savannakhet elke avond samen met Ruud en Sandra gegeten. We fietsten tot aan Lak Xao dezelfde route. Zij zijn daar rechtsaf gegaan richting Vietnam (de route die wij vorig jaar fietsten), en wij zijn linksaf gegaan richting Vientiane. Het was heel plezierig om samen te eten en de belevenissen van de dag te delen. Op de laatste avond moest Sandra vanwege buikklachten verstek laten gaan. Ruud is wel met ons meegegaan om te eten. In ons hotel was een stel (Hans en Marianne ) aangekomen dat op een tandem fietste. We kwamen hen s’avonds weer tegen bij het eten. Toch gezellig om met anderen te eten en tips te kunnen uitwisselen Hans en Marianne gingen de kant op waar wij vandaan kwamen.

Wij realiseren ons altijd hoe bevoorrecht we zijn dat we zomaar maanden op reis kunnen en geen haast onderweg hebben als we horen hoe mensen de dagen sparen om wat langer op reis te kunnen. We spraken onderweg een fietser die 5 jaar lang maar 5 dagen per jaar vakantie had opgenomen zodat hij nu langer op reis kon.

Laos is hard bezig om het land aantrekkelijk te maken voor toeristen. Het guesthouse waar we zaten bij de afslag naar de grot was bezig met het bouwen van meer kamers en uitbreiding van het restaurant omdat de verwachting is dat er veel meer toeristen gaan komen door een viewpoint. We kwamen onderweg het viewpoint tegen waar een ‘zipline’ parcours van ongeveer 3 uur is uitgezet. Je hangt aan een lijn en suist dan van de ene bergtop naar de andere en onderweg moet je dan stukken lopen en klauteren. Wij hebben daar behalve van het uitzicht vooral van de koffie genoten.

Pittig klimmetje naar het Viewpoint
Het Viewpoint
Als je goed kijkt, zie je de zipline en een deel van het parcours
Foto’s voor de brochure. Eigenaar maakt ze zelf.

Zoals veel “vernieuwingen” is ook dit Viewpoint in handen van buitenlanders. Er word veel geïnvesteerd in Laos, vooral door Chinezen. Omdat we hier vorig jaar ook waren konden we de verschillen goed zien. Veel nieuwe huizen, maar ook veel nieuwe pompstations. Het valt gelukkig nog erg mee met het aantal auto’s, maar deze nieuwe pompstations doen het ergste vermoeden. Het geld dat door de Fed en ECB in de financiële economie wordt gepompt tezamen met de spaaroverschotten van China is doorlopend op zoek naar rendement. Investeringen in deze landen kan daar voor zorgen, hoewel we ook regelmatig lege onafgemaakte hotels hebben gezien. Je kunt je in alle eerlijkheid afvragen of dit type investeringen nou goed is voor de mensen in deze landen.

Langzaam zie je wereld ‘eenvormiger’ worden. Coca Cola kom je al overal tegen. Nu is ook de koffiecultuur inclusief de ijskoffies en ‘frappes’ doorgedrongen in Laos. Voor veel mensen in Laos is dit niet of nauwelijks te betalen en toch willen ze het allemaal. Zoals toen Mac Donalds in Moskou kwam, toen kostte de Big Mac een gemiddeld weeksalaris, en toch stonden er rijen. Derk Sauer heeft goed geboerd toen hij Cosmopolitan naar Rusland bracht. Erg prijzig voor de gemiddelde Rus, maar ze konden wel zien wat ze wilde hebben. Internet vervult nu die rol in de wereld. Het is toch raar om te zien dat in Laos de kinderen van de iets rijkere ouders spijkerbroeken aan hebben met gemaakte scheuren erin, terwijl hun armere leeftijdsgenoten in kleding lopen waar de scheuren van ouderdom in zitten.

Oliebollen als ontbijt in Thabok
Patouxai ofwel de Arc de Triomphe van Vientiane
Belgisch café in Vientiane

  1. Helen 17 januari 2020 at 10:33 #

    Wat een gedoe zeg met die visa. Mooie foto’s.
    Veel plezier. 😘

    • Leo 17 januari 2020 at 10:38 #

      De wereld wordt steeds meer wantrouwend, dus worden de regels strenger en de procedures complexer. Gaat denk ik niet beter worden met een groeiende wereldbevolking.

  2. Floor 18 januari 2020 at 13:46 #

    Hey Leo, leuk om bij te houden als lezer, jullie blogs. Ik ben met Jet weer terug in NL. Morris (alleen) op Bali en Cato in Wales. De vrijheid lacht ons toe!

    • Leo 18 januari 2020 at 14:14 #

      Geniet maar van die vrijheid 😉, voor je het weet staan ze weer op de stoep 😀😀

  3. Ruud & Sandra 24 januari 2020 at 16:13 #

    Leuk om ons zelf tegen te komen op jullie blog:-)
    Een heel goede reis nog!

Laat een antwoord achter aan Leo Click here to cancel reply.