We zijn aan het eindpunt van de route gekomen en in Rome aangekomen. Het Sint Pieterplein is indrukwekkender dan ik had gedacht. Wel een prachtige plek om deze route af te sluiten. Nu nemen we even een week rust om te bezinnen op de volgende stappen. Vooralsnog zal dat richting Brindisi, onder in de laars van Italië, gaan en dan via Griekenland naar Turkije.
Onderweg zijn we een paar ‘pelgrims’ tegengekomen; zelfs een man (Rob van 63) die het hele stuk is gaan lopen. De route naar Rome, zoals wij die fietsen, blijkt ook een pelgrimsroute te zijn. Met René uit Berkel bij Rotterdam hebben we een paar dagen samen gegeten. Je kwam elkaar aan het eind van de dag tegen en sliep op dezelfde camping of in de zelfde jeugdherberg.
De route liep door Verona. Dat is echt een prachtige stad waar we in de vroege ochtend doorheen fietsten. Ook hier kwamen we Rene weer tegen; die inmiddels gezelschap had gekregen van en Vlaamse dame die wat moeite bleek te hebben met kaartlezen. Met z’n vieren fietsten we door het drukke Verona. Met een “treintje” van vier val je iets meer op en houdt het verkeer wat meer rekening met je.
Zoals elke pelgrimsroute een beproeving in zich heeft, werden wij ook met temperaturen van boven de veertig graden op de proef gesteld. De duivel daagt je als het ware uit. We zijn ook door het huis van de duivel gefietst, maar niet gebleven 😉 We dronken dagelijks ruim 8 liter water om ons vochtpercentage enigszins op peil te houden. In de nacht is het dan erg warm in de tent. We hebben dagen lang de slaapzak niet uit z’n compressiezak gehaald. We liggen dan zelfs niet in de lakenzak en dan nog is het veel te warm. Het was zo warm dat zelf de zonnebloemen het koppie erbij lieten hangen…
De route door Oostenrijk was prachtig. Mooie groene dalen en prima voorzieningen. We hebben daar een dag regen gehad. We zijn toen een dagje naar Seefeld gegaan met de bus. Daar kwamen we de selectie van Feijenoord tegen die aan het mountainbike waren geweest. Ik kwam er zo achter dat Dirk Kuijt niet meer in Turkije voetbalt. Seefeld is echt een toeristenstad. Prettig toeven voor een dag, maar in de winter waarschijnlijk een stuk leuker.
Toen het weer opgeknapt was zijn we verder gefietst steeds dieper de Alpen in om uiteindelijke onder de skiliften door de pas over te gaan. Daarna was het een paar dagen vooral dalen met hier en daar nog een “hobbeltje” zo Italië in.
Italië is duidelijk een land met een grote schuldenlast. Aan de infrastructuur wordt maar zeer mondjesmaat gewerkt, wat resulteert in een lappendeken van asfaltplakken op de binnenwegen afgewisseld met grote gaten. Best oppassen dus in de afdaling.
Ook hier in Italië zien we weer veel oude mensen. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat we niet door de grote steden fietsen. Maar toch blijft het een raar gezicht en schiet het woord “verval” toch regelmatig door het hoofd. Naast de slechte wegen zien we ook zeer regelmatig vervallen huizen die al lang geleden verlaten zijn; of oude fabrieken die niet meer worden gebruikt.
Dit tochtje naar Rome zou je het idee kunnen geven dat het kapitalisme in z’n huidige neoliberalistische vorm aan het eind van z’n levensduur is gekomen; zoals ooit ook het Romeinse rijk is ingestort. Het is nog een beetje dansen op de vulkaan; maar Griekenland en recentelijk ook Puerto Rico,laten zien dat er een eind aan het schuldenelastiek zit.
Nog geen reacties.