We zijn op weg..

Na een rustig nachtje in Siri guesthouse zijn we op de fiets gestapt. In de spits de brug over is wel een uitdaging, maar men is hier wel wat gewend en bovendien zijn het over het algemeen vriendelijke mensen. Het verkeer houdt goed rekening met een paar fietsers.

De eerste dagafstand was ruim vijftig kilometer, dus niet al te ver, waardoor we rustig konden koffieleuten. Het was tenslotte de verjaardag van Annette. Wel veel tegenwind; waarschijnlijk wat restanten van de orkaan bij de Filipijnen. Het voordeel van tegenwind is de natuurlijke koeling.

Thuis hadden we met de fietsapp een route gemaakt, maar dat is in de werkelijkheid vaak anders dan je verwacht. Alle soorten wegen van een spoor met vooral stenen tot net aangelegd asfalt kwamen we tegen. We hadden als optie de smalle weggetjes gekozen tijdens het maken van de route. Dat bleek niet altijd de meest gelukkige keuze. Een paar keer was het spoor waar we op terecht kwamen afgesloten waardoor we alternatieven moesten bedenken, wat tot extra kilometers leidden. Ook kwamen we door de route op een hele grote Chinese begraafplaats. Het begon nog aardig met een asfaltweg, maar de weg werd steeds slechter en uiteindelijk liep het zelfs dood doordat er een aardverschuiving had plaatsgevonden. Maar ook hier kwamen we weer uit. Het werd wel een lange zware tweede dag.

Bij de kleine weggetjes kom je ook door de kleine dorpjes. Dat is zeker de moeite waard, maar heeft ook een andere kant. Elk erf heeft wel een hond en vaak meerderen die het als hun taak zien dat erf te verdedigen en zeker als er onbekende wezens op een fiets langskomen. Tot op heden zijn ze gelukkig nog steeds bang voor Leo als hij stopt en heel hard schreeuwt.

Als we overnachten in een wat kleinere plaats is het vaak even zoeken naar waar je kan eten. Meestal komen we wel een klein restaurantje tegen met twee of drie tafeltjes. Dan is het vaak de uitdaging om uit te leggen wat je wilt eten. Zeker als de mevrouw die helpt al wat ouder is en niet kan lezen. Maar oma was slim en riep haar kleinzoon. Die was echter nogal verlegen en dorst niet wat te zeggen. We zagen hem wel op z’n telefoon kijken (waarschijnlijk een vertaal app), maar dan nog moest hij ons dan aanspreken. Hij had gelukkig nog een pijl op zijn boog, namelijk de kapster naast het restaurant die daar aan het werk was. Zij sprak namelijk prima Engels en zo kregen wij weer heerlijk te eten.

Op onze eerste rustdag zijn we bij een tempelcomplex van de Khmer geweest. Het zou het best gerestaureerde complex van Thailand zijn. We hadden mazzel dat het een feestdag was. Het bleek dat het op een feestdag gratis was om binnen te komen. Als je in Angkor Wat bent geweest steekt dit Khmer-tempelcomplex daar wel wat schril bij af, maar desalniettemin was het een aangename dag.

Onderweg kom je regelmatig tempels tegen waar het vaak goed toeven is in de schaduw.

We merken eigenlijk erg weinig van Corona, behoudens de mondkapjes. Ook hier maakt men zich wel zorgen om de omicron variant. Dat lezen we tenminste in de Bangkok Post. Het is een verademing om er niet de hele dag mee te worden geconfronteerd. We komen alweer lekker in een ritme en fietsen met veel plezier door het landschap. Je voelt je met de dag fitter worden.