Weer op pad

Inmiddels zijn we al weer een paar dagen in Vietnam en weer wat bekomen van het avontuur van de vliegreis naar Vietnam. Hoe vaak je ook reist, hoe ervaren je ook bent de werkelijkheid trakteert je toch telkens weer op iets nieuws.


Bij het inchecken werd ons gevraagd wat de eindbestemming was, zodat de fietsen doorgelabeld konden worden. “Mooi”, dachten we, omdat in de mail van de reisagent stond dat de fietsen waarschijnlijk niet doorgelabeld konden worden. Bij ons antwoord dat we naar Ho Chi Min zouden doorvliegen werd vervolgens om ons visum voor Vietnam gevraagd. Dat hadden we netjes online aangevraagd en “approved” (goedgekeurd) teruggekregen en uitgeprint.

Geen punt dachten we dus; nou niet helemaal volgens de grondstewardess. Op het visum van Annette stond niet haar achternaam. Dus werd er gebeld en moest Leo naar de balie van de luchtvaartmaatschappij om te vragen wat we konden doen. Nou niet niet veel dus. Ze wilden ons wel meenemen naar Bangkok en daar moesten we maar een visumbureau zoeken. Nou lekker dan.


We zijn toch maar meegevlogen in de hoop dat we snel een bureautje konden vinden; we hadden maar 3 uur overstaptijd. Toen we aankwamen stond bij het uitstappen van het vliegtuig een mevrouw met een bordje met onze namen erop. Gelukkig had Annette deze dame gezien, want we hadden dat niet verwacht. Afijn deze dame was van Thai Airways en ze bracht ons naar een balie van Thai in het transitgedeelte. De medewerker achter de balie regelde een boardingpas en zorgde er voor dat onze bagage ook op het vliegtuig kwam. Thai Airways had blijkbaar meer vertrouwen in het visum dan EVA Airways.


In Vietnam aangekomen gingen we netjes in de rij staan om door douane te gaan (een hele lange rij). Uiteindelijk houdt zo’n rij op en ben je aan de beurt. Annette maar eerst, want die had haar achternaam er niet op.

Nou die mocht er dus niet in en werd doorverwezen naar een ander balie (met weer een lange rij). Toen Leo; die werd ook doorverwezen naar de andere balie omdat het online visum systeem een kleine o in zijn paspoortnummer automatisch in een hoofdletter O had veranderd en dan correspondeert het niet meer met het paspoort.
Bij Leo ging het nog redelijk soepel (toen hij eindelijk aan de beurt was); een stempel met handtekening en het was goed.

Bij Annette was dat niet zo. Daar kwam een beambte terug met de mededeling dat ze niet werd toegelaten en terug moest vliegen naar Bangkok en daar een nieuw visum moest regelen. Annette zakte spreekwoordelijk door de grond. Wat nu? We hebben toen samen ons best gedaan om de beambte tot andere inzichten te bewegen, maar hij bleef bij zijn standpunt, en ging vervolgens weg. Wij bleven in een toestand van verbijstering achter.


Kort daarna kwam er een dame van Thai Airways naar ons toe, met een soort van oplossing. Als we bereid waren $160,- te betalen dan zou zij een bureautje inschakelen om een noodvisum te regelen. Gelukkig hadden we dollars bij ons en hebben we dat zo geregeld. Uiteindelijk bleek het $140,- te zijn. En na ruim drie uur visumgedoe konden we door de douane om onze spullen op te halen.

Gelukkig stond ons vervoer klaar (Leo had twee keer gebeld om door te geven dat het wat langer duurde) en waren we nog redelijk vlot in het hotel.
Ho Chi Min City is niet meer zoals wij het ons herinnerden. We waren hier in 2003, en dat is toch wel lang geleden. Het is veel drukker, maar ook moderner en nog wel heel levendig.
Eten is altijd lekker op de markt. We zitten met ons hotel heel centraal en vlak bij de markt.

Op meerdere plekken kun je eten voor weinig geld en beter dan je zou verwachten.

In 2003 waren we al in het oorlogsmuseum geweest en dat had toen veel indruk gemaakt. Deze keer maakte het nog meer indruk. Het is ongelooflijk om te zien wat de Amerikanen hebben gedaan tijdens de Vietnamoorlog en om te zien wat voor effecten de chemicaliën, die zijn gebruikt, vandaag de dag nog hebben.In dit museum is er een hele zaal gewijd aan de mensen die zich toentertijd verzetten tegen deze verschrikkelijke oorlog. In deze zaal kwamen we de foto tegen van een jonge Jane Fonda. Dit is met name interessant omdat deze mevrouw Fonda nog steeds het hart op de goede plaats heeft. Ook nu nog op 81 jarige leeftijd protesteert zij in Washington om de overheid te bewegen om een beter klimaatbeleid te voeren.

In de stad wordt gelukkig niet elk gebouw vervangen voor moderne kolossen. Er staat een oud appartementsgebouw waarin in de voormalige appartementen allemaal kleine bedrijfjes zijn gevestigd. Ondernemerschap zit in het bloed van de gemiddelde Vietnamees. Dit ondernemerschap kom je voortdurend tegen.